Kandidaat voor de Eerste Kamer

Vlak voor de kerstvakantie werd het bekend: sinds 19 december vorig jaar ben ik officieel kandidaat voor de Eerste Kamer voor GroenLinks. Dat wil zeggen dat ik door de kandidatencommissie word voorgesteld als kandidaat voor de lijst. Op zaterdag 5 februari zal het GroenLinks congres beslissen op welke plaats ik kom.

Door de jaren heen ben ik op veel plaatsen actief geweest in de partij. De afgelopen jaren heb ik veel geschreven, en dat zal ik blijven doen. Tegelijk heb ik in mijn werk als beleidsmaker veel ervaring opgedaan met het ontwerpen en beoordelen van beleid, ervaring die me goed van pas zal komen in de Senaat. Ook mijn ervaring als diplomaat zal nuttig zijn: het politieke spel dat je speelt aan de internationale onderhandelingstafels verschilt niet zo veel van het onderhandelingsspel in de Kamer. Bij beiden moet je goed nadenken wat je eruit wilt slepen, aftasten hoe dat bij anderen ligt en afspreken hoe je je punten gaat binnenhalen.

Dit is politiek gezien een spannende tijd. Het gaat er niet alleen om: houdt Kabinet 'Knetterrechts' de meerderheid? Het gaat ook om: wie wint de oorlog van de ideeën? Op dit moment heeft rechts de overhand. Er heerst een politiek van korte termijn denken, van angst en rancune. Dat wil ik doorbreken. Ik geloof nog steeds dat mensen zich beter voelen bij inhoudelijke politiek. Het moet weer gaan over: waar wil je met Nederland staan over 20 jaar? Als je vooruit kijkt en met verstandige oplossingen komt creëert dat vertrouwen. Als je je punten goed weet te verwoorden, geef je juist die redelijkheid weer munitie. Ik wil met GroenLinks het debat weer terugnemen. Daar moet je voor kunnen formuleren, daar moet je kunnen vechten, en daar moet je voor volhouden. En dat kan ik!

Naast het Kamerwerk zal ik door blijven gaan met iets dat me erg goed bevallen is de afgelopen jaren: de verschillende acties die ik gevoerd heb. Zoals het manifest 'Slow Sex', dat ging in tegen de preutsheid van het kabinet Balkenende-4. Dat was in feite een hele essaybundel, maar daarnaast ook een manifest dat werd ondertekend door een aantal politici, wetenschappers en opinieleiders en gepubliceerd in de Trouw. Daarna volgden natuurlijk debatten, tv-optredens enzovoort. De manier om dingen te agenderen. Op dat soort acties kun je bij mij rekenen.

Gelukkig nieuwjaar!

Vannacht heb ik eens níet teveel gedronken, en níet te weinig geslapen, dus ik heb géén kater. Het nadeel daarvan is dat Garmisch-Partenkirchen me dan ook níet kan boeien. Het voordeel is dat ik weer eens stukjes kan gaan schrijven op mijn blog. De verhuizing is bijna afgerond -op het in elkaar zetten van vier kasten na- dus daar is weer ruimte voor.

Allemaal een gelukkig, gezond en voorspoedig nieuwjaar gewenst! Dat het je mag brengen wat je er van hoopt!

Impulsaankoop: een huis

Twee weken geleden ging ik even weekendboodschappen doen en kwam thuis met... een huis. Nouja zo ging het niet helemaal maar wel bijna.

Al een hele tijd was ik van plan om te gaan verhuizen naar Amsterdam. De laatste tijd was ik weer bezig met brochures en met kijken, Maar het blijft zo dat je daar wel ongeveer twee keer zo veel geld kwijt bent aan dezelfde oppervlakte - als je binnen de ring wilt wonen natuurlijk- als elders. Op een vroege zaterdagochtend zat ik eens huizensites te kijken en wilde wel eens weten hoeveel tuin je voor dat zelfde geld krijgt in Utrecht. Dat bleek behoorlijk wat. Twaalf meter was geen probleem.

Het eerste het beste huis dat ik eens nader bekeek, beviel wel. Groter dan dat ik nu heb, en vlakbij het Wilhelminapark ook nog. Ik heb daar ooit gewoond en het is werkelijk prachtig. Om een lang verhaal kort te maken, die maandag daarop ging ik kijken, en na wat heen en weer bieden was het beklonken: ik word de gelukkige eigenaar.

Er valt nog heel wat te doen natuurlijk. Het nieuwe huis moet behoorlijk opgeknapt worden - tot nieuwe electra en een cv aan toe, om nog maar te zwijgen van de keuken en badkamer. En mijn oude huis moet verkocht. Nu heb ik een redelijk gangbare starterswoning en het duurt ook nog even voordat ik in het nieuwe huis kan, dus daar maak ik me niet zoveel zorgen over.

Dus, met andere woorden, als ik de komende tijd weinig schrijf - en de afgelopen tijd ook weinig geschreven heb-, dan komt het omdat ik aan het schilderen ben of aan het inpakken, bij de notaris zit of anderszins dingen aan het regelen ben.

Enne... ik ga ook de tuin opnieuw aanleggen. Prachtige klus lijkt me dat, ik verheug me er echt enorm op. Dus wie tips heeft voor geurend bloeiende planten, die zijn welkom hieronder!!

Een poezenpostje.

Links Kyra, rechts Tani.
Terwijl ik in Uruzgan zat, een half jaar geleden, overleed één van mijn poezen. Ik schreef daar eerder over. Het klinkt misschien gek voor niet-poezenbezitters, maar wat volgde was wel degelijk een heus rouwproces. Niet alleen bij mij, maar ook bij Kyra's zusje Tani. Tani en Kyra hadden 10 jaar samen geleefd en ze hadden een hechte band. Terwijl ik in Uruzgan was woonden ze elders. En de nacht dat Kyra stierf, hield Tani niet op met mauwen. Ook al had ze Kyra niet dood gezien, ze wist gewoon dat haar zusje er niet meer was. Laatst, toen ik haar weer uit logeren bracht, liep ze onrustig mauwend de hele flat door: ze wist nog precies dat daar destijds iets ergs gebeurd was en keek in elk hoekje of haar zusje daar toch nog was.

Maar nee, zusje was er niet meer. Zusje is gecremeerd; haar as ligt uitgestrooid over het mooiste plekje van Kreta. En ook ik miste Kyra. Toen Kyra klein was, was het een verschrikkelijk eigenwijs beestje. Ze wilde niets -ze wilde niet opgepakt worden; ze wilde dat de deuren open waren want ze wilde persé niet het gevoel hebben opgesloten te zijn; ze wilde niet op de kattenbak maar buíten; ze wilde niet van het eten van haar zusje afblijven. Ze wilde géén halsbandje om en toen ze een keer hechtingen had na een operatie kon ik maar net voorkomen dat ze die zelf uittrok zodra ze uit verdoving was. Zo gauw als kon maakte ik een kattenluikje in de deur en dat maakte haar al een stuk gelukkiger. Terwijl haar zusje het liefst op bed sliep, sliep Kyra als het even kon buiten.

Het was lastig om een band op te bouwen omdat ze zich niet of nauwelijks liet aaien. En het was haar aan te zien dat ze daar zelf ook niet helemaal gelukkig mee was. Maar ik vond een manier om wel affectie uit te wisselen: ze bleek wel degelijk te luisteren naar de toon van mijn stem. Dus elke keer dat ik haar tegenkwam, zei ik tegen haar: 'Dág lieve Kyra'. En dat, met de intentie erachter, verstond ze: ze kneep even met haar oogjes. Ze begon 's morgens als ik wakker werd, op mijn bed te springen om even een kopje te geven. Ze liet zich oppakken (maximaal tien seconden, en uit pure beleefdheid) en kwam af en toe zelfs op schoot zitten. Hoe diep na jaren de band geworden was, realiseerde ik me pas toen ze doodging.

Met Tani moest ik weer een nieuwe routine opbouwen. Dat duurde een half jaar. Langzaam maar zeker begon Tani het achterdak weer te verdedigen tegen andere katten. En ze kwam 's avonds op schoot zitten, zoals Kyra gedaan had. Ik bleef alleen wel het idee houden dat ze het niet leuk vond in haar eentje - ook al is het vaak maar raden wat er omgaat in zo'n poes.

Dus afgelopen vrijdag reed ik naar een asiel in België, in Houthem onder Antwerpen. Dat asiel had veel kittens, waarvan, volgens de website een paar bij een vrijwilligster in Vleuten zaten. Toen ik belde waren die al weg, maar of ik alsjeblieft naar Houthem wilde komen omdat ze het daar de hoeveelheid kittens bijna niet meer aankonden. Vooruit dan maar, ook al was het twee uur rijden.

Daar zat een mooi rustig klein katje, beetje langharig, dat vanuit haar hokje naar me mauwde en haar oogjes dichtkneep, de poezenmanier om te zeggen "zullen we vriendjes zijn?" Ze was samen met haar zusje gevonden ergens bij Neerpelt, zonder moeder. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb ze allebei maar meegenomen. Zusjes moet je niet uit elkaar halen.


Een klein charmeurtje dat nog niet xhyyxzzzzzzzzz heeft geleerd dat ze niet over het toetsenbord van de computer mag lopen.

En haar kleine zusje.

En nu? Nu hollen ze achter elkaar aan door het huis. Er is al iets aan scherven gegaan, ze springen af en toe onverhoeds in mijn broekspijp, ze snuffelen heel voorzichtig aan Tani die voorzichtig terugsnuffelt. Je kunt merken dat ze geen moederpoes hebben: ze stinken een klein beetje want ze zijn al een tijdje niet grondig gewassen. Ze vinden die grote poes Tani vreselijk spannend, maar kunnen daar niet lang hun aandacht bij houden want hé, daar zien ze weer iets leuks om mee te spelen.



Ze donderen van de trap want ze hebben nog niet goed geleerd hoe dat moet, traplopen. Ze kijken hoe ik zit te typen, interessant die bewegingen op het toetsenbord! Af en toe zijn ze elkaar kwijt en roepen ze naar elkaar met kleine piepstemmetjes. Eentje kan behoorlijk hard snorren als ik haar oppak. De ander nestelde zich tegen mijn rug toen ik televisie keek. Ik ben bezig namen te verzinnen en verheug me er op dat ze opgroeien tot volwassen katten.

Afwezigheid verklaard

Meer dan een maand geleden, zie ik, was mijn laatste postje. Tsja, voorjaarsvakantie. En de afgelopen week was ik op dienstreis naar Parijs. De voorjaarsvakantie was intens genieten van de natuur op Kreta. Ik kom daar vaker -op een rustig plekje langs de zuidkust- en het lijkt wel of ik er elk jaar juist meer van geniet in plaats van dat het saai wordt. De geur van de dennenbomen, de thijm en de salie; de warmte die aan het eind van de middag van de soms bijna rode aarde opstijgt, de grijze bergen, de vogels, de wind - al je zintuigen gaan weer open.

En voor wat betreft dit weekend, naast wat vrijwilligerswerk (het uitwerken van een interview met Femke Halsema voor de komende Waterstof) was er ook nog even tijd voor een schilderworkshop vandaag. Voor het eerst heb ik met acryl op doek gewerkt, en dat was leuk om te doen.




(foto's Onny de Bont)



En dit was de mijne vandaag.
De komende tijd zal ik weer wat meer schrijven. Beloofd. Maar nu roept af en toe ook de lente. Onweerstaanbaar.

Lucas

Voor Kees, Natasja, Lisa en Samuel moeten dit intens droevige dagen zijn. Ik wens jullie veel kracht en liefde om je heen.

Terugkeer.

Intussen ben ik weer teruggekeerd uit Uruzgan; deze keer voorgoed. Het zijn een paar beladen laatste dagen geweest. De dood van sergeant Mark Weijdt heeft de kerst in Kamp Holland behoorlijk gekleurd. We waren 'sip' zoals dat heet. Mark was een heel professionele militair die bewust koos voor zijn volgende missie in Uruzgan -hij was al twee keer eerder geweest. En ja, je weet als militair dat je kunt sneuvelen; je hoopt dat het jou niet overkomt, je stelt je ouders en vriendin gerust en je doet dagelijks je werk. Maar als het dan toch gebeurt, dan is dat simpelweg niet te bevatten. Het leven in Kamp Holland is altijd met het noodlot in de buurt.



Terugreizend via Kandahar, kwam ik in de volgende ramp ceremony terecht in een paar dagen tijd: deze keer van twee gesneuvelde Canadezen. Een ramp ceremony is de militaire ceremonie waarmee de gesneuvelde militair aan boord wordt gedragen van het vliegtuig dat hem naar huis zal brengen.

Later zal ik nog eens terugkijken op deze missie. Verhalen over mijn werkzaamheden kan ik helaas niet schrijven omdat daar simpelweg restricties op rusten als diplomaat. Een aantal geschreven stukken en columns blijven daarom ongepubliceerd. Maar een paar persoonlijke ervaringen zal ik hier wel kwijt kunnen.

Nu ben ik weer thuis, bezig met opruimen. Terwijl ik in Uruzgan zat, is ook één van mijn poezen overleden. En omdat de terugreis vanuit Uruzgan tenminste drie dagen duurt, ben ik er niet bij geweest, toen de dierenarts haar liet inslapen. Ik mis een vrolijke lieve huisgenoot van tien jaar - ik had niet gedacht dat het gemis zo groot zou zijn. De andere poes - haar zusje- ligt nu te slapen op een uit Afghanistan meegebrachte klein tapijtje.

Nee, het is niet van dezelfde orde als het sneuvelen van een militair, maar raakt wel een zelfde soort snaar.
Ik ruim mijn koffer uit en maak mijn huis schoon. Ik aai de kat die nog leeft. Ik kook, en zet bloemen neer.

ff thuis

Stokrozen (deze foto heb ik geleend van Charles, maar in mijn straat staan ze net zo).

Ziezo, vandaag ben ik eventjes terug in Nederland. Het is drie dagen reizen van Tarin Kowt: eerst naar Kabul vliegen, dan naar Dubai en vervolgens naar Amsterdam. De nachtvlucht. Gisteravond in Dubai heb ik eerst de parfumerie in de tax free geplunderd en vervolgens, in de bussiness-lounge mijn eerste portie alcohol gedronken in weken (een enkele gin-tonic maar die was wel heel lekker). In TK is geen alcohol, niet omdat het in Afghanistan taboe is, maar omdat het een militair kamp is. Ook voor burgers is het absoluut verboden drank binnen te brengen.

Amsterdam, vanmorgen vroeg: wat een zachte regen-lucht, als je net wekenlang minstens veertig graden woestijnwind om je oren gehad hebt. Wat is het heerlijk om weer zelf boodschappen te doen en te koken, na weken militaire pot. Wat is het groen hier. Wat is het allemaal goed geregeld hier. En hee, wat is mijn eigen huis gezellig. O hoi, uitslapen na wekenlang zes uur op. Kijk, Femke laat weer van zich spreken. Ha, de stokrozen bloeien overal - wat zijn die eigenlijk de laatste jaren het straatbeeld gaan bepalen. En hoera! er zijn kersen!!

De komende dagen ga ik eerst de poezen ophalen en vervolgens met vriendin A. naar de Parade, met vriendin E. wandelen, langs R. en M., kortom, veel bijkletsen. Boeken kopen. I-pod volplempen. Alvast wat truien inpakken. En al die parfumdingetjes natuurlijk.

Bezuinigingen

Het bezuinigen op de ambtenaren is gelijk goed begonnen. De kantine is met ingang van 1 januari twee keer zo duur geworden en de verwarming in het hele gebouw is al twee dagen uit. Het is hier nu 13 graden. De meeste mensen zitten met hun jas aan.

Gelukkig 2008!

Alle vuurwerkoverblijfselen van vannacht zijn weer opgeruimd, de werktas staat alweer ingepakt voor morgen en de wasmachine draait. Het was een heel genoeglijk nieuwjaar, met zònder oudjaarsconference maar mèt spelletjes - zo heb ik leren bijvoorbeeld leren K'nexen. Zo nou jullie. Het is voor jongens en meisjes vanaf vijf jaar, dus dat moet lukken.

Voornemens? Nauwelijks. Volgend jaar nóg mooier vuurwerk. Het boekje afmaken. En verder? Het leven is al mooi. Enkel het voornemen het nog mooier te maken.

Ik wens jullie allemaal een gelukkg 2008 en moge het je brengen wat je ervan hoopt en droomt.

Diplomatie

Een vergadering 'en marge' van de grote conferentie.

Ik ben veel te veel onderweg de laatste tijd. Nu weer in Geneve met collega Joris, waar we bezig waren de Oslo-Guidelines te bespreken. Die regelen het gebruik van militaire middelen en middelen van civiele bescherming in rampen. Waarom is dat belangrijk? Omdat het in het getroffen land nogal gevoelig kan liggen als je daar in uniform gaat rondstappen, zelfs al doe je je best om goede dingen te doen. Inzet van militaire middelen, zelfs ongewapend, is natuurlijk al helemaal gevoelig.

Maar het genereert altijd wel veel pers. Die smult van plaatjes van blushelicopters, stoere brandweermannen met hesjes aan enzovoort. Een aantal landen heeft dus juist de neiging om dat soort middelen in te zetten: gratis reclame en het publiek ziet ook dat je wat doet. Dat terwijl het internationale Rode Kruis en organisaties als Artsen zonder Grenzen met grote efficiency enorm veel mensenlevens redden - maar ja, minder spectaculair dan een search en rescue team dat een meisje onder het puin vandaan haalt.

Het is wel zaak dat hulpverlening na rampen gecoordineerd gebeurt. Dat men van elkaar weet wat men doet. En dat hulpverlening van goede kwaliteit wordt geleverd. Geen lekkende tenten of bedorven voedsel, geen zaken waar niemand om gevraagd heeft - na de Tsunami lagen landingsbanen in het rampgebied verstopt met kleren, teddyberen en andere zaken die niemand nodig had. Dat wat organisatie a doet, aansluit op wat b doet en dat er geen gaten vallen. Dat je niet een paar flesjes water komt brengen, maar graag een fikse tank zodat de gemeenschap een dag vooruit kan.

Gister zijn we er in geslaagd om een aantal van dat soort regels in de guidelines te krijgen. Een leuk spel - aan het begin dacht ik nog dat we kansloos waren omdat we werden geschoffeerd door de voorzitter en niemand ons leek te steunen. Maar na wat manouvreren kwamen onze voorstellen er door. Onder andere omdat nog wat verdergaande voorstellen het net niet haalden, helaas. Met een schuin oog op wat ze elders voor compromisteksten aan het verzinnen zijn (daar moet je bij zijn, want voor je het weet is daar een fait accompli), en tegelijkertijd discussieren met je grootste tegenstander ("Madam Chair, Nederland houdt staande ...") . Volhouden, op het juiste moment inzetten, lunch overslaan, steun verwerven, charmant blijven en je niet laten intimideren. Alert blijven tot het laatst omdat er altijd mensen zijn die van de moeheid van anderen de onderhandelingen weer opengooien en dan nog zaken willen binnenhalen.
Maar ik vind het een heerlijk spel, diplomatie.

ff weg

Intussen was ik de afgelopen dagen dus even op de refresher training van de UNDAC-cursus. UNDAC (United Nations Disaster assessment & Coordination Team), is een uitvinding van UN-OCHA, bedoeld om regeringen van door rampen getroffen landen de eerste weken te helpen met de coordinatie van de hulpverlening. Er komen dan vaak tientallen hulporganisaties het land binnen, dus het is belangrijk om goed te weten wat de schade is, wat de noden zijn en hoe een goed coordinatiesysteem op te zetten. En eerlijk is eerlijk, dat lukt steeds beter.

Niet iedereen is hier nu. Enkele teams zijn uit: naar Mexico, Dominicaanse Republiek en een paar leden zitten in Bangladesh. We hebben geleerd om snelle assessments van situaties met gevaarlijke stoffen te maken, de nieuwe satphone te bedienen en apparatuur snel op te bouwen, en een heleboel op het gebied van informatiemanagement. Plus natuurlijk de nieuwste VN-hervormingen, maar die wist ik al want dat hoort bij mijn baan...

Het is hier (Aabenraa, Denemarken), waterkoud. Dus ik heb weer een uitstekende indruk gekregen van de nieuwste modes op het gebied van buitensport. De laatste, beste en warmste jassen, schoenen, broeken, thermoshirts zie je hier. Maar ik ben blij dat we deze keer eens niet in tenten zaten maar in een warm hotel sliepen, na zo'n lange koude dag buiten.

was ff weg.

Sorry. Eerst was ik ziek en toen was ik op vakantie. En de internetcafés in Syrië en Jordanie waren te dun gezaaid. Inmiddels ben ik weer thuis en de katten zijn enthousiast als vanouds:


(met dank aan Merel).

Het was geweldig om in een land te zijn dat deel uitmaakte van de as van het kwaad. Erg aardige mensen en het land was nog, zoals het in reisbrochures dan staat, authentiek. Als het wat minder authentiek wordt, bombardeert Israël het wel trouwens weer terug naar echt authentieke staat. We gingen onder meer naar Damascus, Aleppo, Palmyra, Bosra en Deir-es-Zor en we reden langs de Eufraat. Om de paar kilometer ligt er in Syrië een historische stapel stenen dus het was nogal kiezen wat te bezoeken en wat niet.

Vervolgens gingen we door naar Jordanië. Jordanië is al lang Vriend Van de VS dus er was overal McDonalds. We bezochten Amman, Jerash, Kerak, Madaba, Wadi Rum en natuurlijk Petra en Aqaba.

Door de antieke stad Jerash dwalen en naar de Artemis-tempel klimmen: geweldig! De soukh in Alleppo uitpluizen. Langs de Eufraat wandelen bij zonsondergang: fantastisch. De Bel-tempel in Palmyra bekijken: indrukwekkend. 's Ochtends heel vroeg door de kloof heen naar Petra lopen: prachtig. Een dagje snorkelen in Aqaba en honderduizend visjes zien: geweldige afsluiting. Toen gingen we naar huis en daar was het wat kouder en natter dan we inmiddels gewend waren. Er was hier heel wat gebeurd: Wolkers, Al Gore, Turkije en Irak, Uruzgan, Rita... Het is alweer om half zes donker. En met hardlopen ben ik weer terug bij de absolute beginners.

terug

Terug, ja, maar nog niet helemaal. Eigenlijk nog een beetje daar. Het was zo heet dat alleen 's ochtens vroeg en laat in de middag echt gewandeld kon worden. Dat was dus: vijf uur op, en om half zes van start. Maar in de vakantie wil ik nog wel eens een ochtendmens zijn en bovendien, voor foto's zoals die hierboven mag je wel wat over hebben.

De rest van de tijd doorgebracht met bezoekjes aan archeologische objecten.

was ff weg

We waren even een paar daagjes weg. Wandelen met hier en daar wat klauteren.



Ik was nog nooit in de Ardennen geweest dus het werd wel tijd. Wat een sprookjesbossen daar zeg!




Een Keltisch fort gezien en een lieflijke Ourthe.
En gegeten en geslapen "waar de couverts nog van zilver en de gasten vriendelijk zijn".
Was heerlijk.

Urban paradise

Eén dagje zon? Hoppa!



Uitzicht links:


Uitzicht rechts:



Uitzicht boven:


en trouwens wat is een weblogje zonder poezen?

Een Bevrijdende Blik - over feminisme en sexualiteit.

(In het Hebreeuws: "Ik vrij met Palestijnse vrouwen")

De Helling ('tijdschrift voor Linkse Politiek') is uit, met daarin mijn essay "Bevrijdende Blik". Er is iets aan de hand rondom vrouwelijke sexualiteit en de verbeelding daarvan - en er lijkt ook sprake van enige verwarring over wat nu precies feminisme is. Moet je, om feministisch te zijn, tegen het afbeelden van sexualiteit zijn in de publieke ruimte? En andersom, is het tegengaan vanover afbeeldingen van bloot in de publieke ruimte automatisch feministisch? Geen van beide!
PDFje alhier.

Erfgoed.

"Dat kan niet he, niet bloggen als je zo hoog in de GroenLinks-magazine top-tien van webloggers geëindigd bent", zeiden mensen tegen mij. Ze hadden gelijk maar ik had wel een excuus of liever een reeks van excuses: dienstreis, vakantie, hypotheken uitzoeken voor een nieuw huis, en dan ook nog een stuk moeten schrijven voor de Helling.
Het stuk voor de Helling is nu af, en gaat over feminisme en sexualiteit. Het komt in juni uit. Die twee dingen tegelijk -webloggen en een doorwrocht stuk schrijven-, dat lukt niet. Want dan zit ik achter mijn bureau en voor ik het weet ben ik dus de hele dag aan het bloggen in plaats van Diepe Gedachten uitwerken in een Doorwrocht Betoog. En op één of andere manier kan ik de twee manieren van schrijven die nodig zijn voor een blogje en voor een artikel niet goed combineren. Bij mij is het het één of het ander.



De vakantie was heerlijk, dank u. Ik had gemeend mijn pasverworven rijbewijs te moeten uitproberen op Kreta. Niets heerlijker dan hele einden rijden en lopen op weg naar opgravingen en ruines en dan steile hellingen beklimmen, je tussen prikkelstruikgewas doorworstelen en hekken een beetje open wrikken (dat mocht hoor), om erbij te kunnen. Ik ben dol op de manier waarop de Kretenzers met hun erfgoed omgaan, want als je een beetje moeite moet doen om bij zo'n opgraving te komen wordt-ie alleen maar leuker.

En nu weer aan het werk.