Wat een partij.

Wat een partij. Dat denk ik de laatste weken vaker. Er gebeuren dingen die ik vroeger niet voor mogelijk had gehouden en af en toe valt mijn mond open van verbazing. De partijtop is bezig in slow motion te imploderen, ik kan het niet anders omschrijven.  Maar tegelijkertijd groeit de vastbeslotenheid. Want dit is wel mijn partij. Die laat ik niet zo maar naar de verdommenis gaan.

Leden weg. Waar hebben we het over? De afgelopen maanden heb ik behoorlijk wat maatjes binnen GroenLinks hun biezen zien pakken. Mensen met wie ik al heel wat verkiezingen op stap ben geweest om verkiezingsaffiches te plakken of te flyeren op de Stadhuisbrug. We hebben van mening verschild en heftig gediscussieerd, maar samen hebben we heel wat ups en downs meegemaakt. Ik baal hiervan en hoop ze ooit nog eens in de partij terug te zien.

Ze liepen bijvoorbeeld weg om Kunduz. En dat had volgens mij niet gehoeven. Kunduz was al lang van te voren voorbereid door de motie (PDF) die Mariko Peters had ingediend samen met Alexander Pechtold. Er was tijd genoeg geweest om het een en ander met de partij uitgebreid door te nemen. Maar dat is nagelaten. Dat is een inschattingsfout geweest van de Haagse fractie, want men wist hoe tricky deze zaken liggen binnen de partij.

Het lente-akkoord: leden meenemen.

Een politiek leider weet op zo'n moment dat de manoeuvreerruimte niet zo groot meer is. Vervolgens kwam het Lente-akkoord. In mijn vorige postje gaf ik al aan dat op zich een moedige daad was: eindelijk werden met politieke daadkracht de voortdurende machtsspelletjes, het constante politieke getreiter van Geert Wilders doorbroken. En sinds die tijd is Wilders' impact ook bepaald niet meer wat hij geweest is. Niet dat hij uitgespeeld is, maar het Lente-akkoord markeert een breekpunt. Wel maakte GroenLinks zich kwetsbaar, doordat de partij nu geassocieerd wordt met bezuinigingen, net nu we de verkiezingen ingaan. Dan moet je nu ook even goed je leden meenemen, want zij zijn het die op straat en op feestjes de GroenLinks standpunten zullen moeten uitdragen (hint, hint).

Deconfiture. Maar ja, toen kwam echt de deconfiture. Tofik 'BamBam' Dibi en zijn kandidatuur voor het lijsttrekkerschap. Het gedoe. Het referendum. De zelfoverschatting. De uitspraken, over Kunduz enzo. Plaats 10. Exit Dibi. Ik was trouwens verbaasd dat voormalig GroenLinks-leider Femke Halsema zich in tweets en in de pers openlijk met de zaak bemoeide. Dat was denk ik onnodig: Jolande heeft immers met overmacht gewonnen.

Inspireren. Tsja. De rest hoeven we niet meer te herhalen: Ineke van Gent en haar interview, Bruno Braakhuis... Volksvertegenwoordigers die een publieke functie vervullen, voor een partij die fatsoen en integriteit hoog in het vaandel heeft staan. Dan weet je dat jouw gedrag meer impact heeft dan dat van een gewoon lid. Vanuit zo'n functie kun je vertrouwen teweegbrengen, inspireren, hoop geven en dat is heel, heel veel waard. Maar het omgekeerde is dus ook het geval: als je je rancune laat gaan boven de partij, breng je teleurstelling teweeg en haken mensen af. En dat net nu we de verkiezingen in gaan.

Wat te doen? Daar komen we aan de crux. De tendens van de laatste maanden zie je terug in de berichtgeving over GroenLinks: elk foutje wordt momenteel onder een vergrootglas gelegd. Logisch. En -ik denk dat we dat allemaal eigenlijk wel weten- die tendens zal waarschijnlijk niet ophouden voordat het koninginne-offer is gebracht. En dit wordt geen goed verkiezingsresultaat - ik gok op 4 zetels. Wat te doen?

Ideeën-partij op zoek naar macht.

Ideeën-partij op zoek naar macht. Op de eerste plaats zie ik het risico uit elkaar gespeeld te worden in 'verschillende vleugels' - sociaal tegenover groen, vrijzinnig tegenover sociaal, linkervleugel tegenover rechtervleugel. Normaal gesproken was die spanning altijd reden voor geanimeerde discussie maar ook voor ideeenvorming. Daaraan heeft het de afgelopen tijd ontbroken. Dat is jammer. Maar als de top het niet doet, laten we het dan samen doen. Neem bijvoorbeeld sociale zekerheid. We weten allemaal dat het bestaande stelsel, dat vooral geënt is op inkomenszekerheid, te duur wordt. En dat tegelijkertijd grote groepen mensen (zelfstandigen, eenpitters) buitengesloten zijn. Laten we dus kijken wat voor ideeën we hebben voor een sociaal stelsel dat deze makken niet heeft. En laten we dat doen met meer onderwerpen.

Linda Voortman: degelijk.

Degelijk. Op de tweede plaats moeten we, na onze oud-kamerleden en bijna-oud-kamerleden even terechtgewezen te hebben - en dat heb ik in bovenstaand stukje nu wel afdoende gedaan- zelf het fatsoen uitstralen dat we de afgelopen weken zo node gemist hebben. Misschien moeten we er in volgende kandidaatstellingen ook gewoon beter op letten. Het is niet zozeer nodig heel veel snelle jongetjes en meisje op de lijst te hebben, ze moeten ook integer zijn en degelijk hun werk doen. Zoals Linda bijvoorbeeld, dat soort mensen heb je ook nog (en Marry is er wat mij betreft ook zo eentje en Titia en Andree en  Bas en Marije en ga zo maar door).

Maar eerst, vrienden: campagne. Het schijnt erg gezellig te zijn op het landelijk bureau. Gaan jullie mee?