Een gewone maandagavond / Tubular Bells

Het was een gewone nazomer-maandagavond in Utrecht. En er gebeurde iets bijzonders. Mensen slenterden rond, zaten op terrasjes of in de tuin of waren op de fiets onderweg naar God-weet-waar. En opeens begon het Dom-carrillon ongewone klanken te verspreiden. We werden getrakteerd op een bijzondere uitvoering: vier pianisten en een carrilloniste speelden 'Tubular Bells' van Mike Oldfield. En het klinkt misschien als een cliche maar het was echt zo: overal in de stad bleven mensen staan, hingen uit hun slaapkamerraam (zoals ik) of gingen buiten zitten om te luisteren.

Er zijn denk ik weinig mensen geweest, die niet vielen voor de magie van de zomeravond over de prachtige oude stad, en de buitengewone uitvoering van een schitterend stuk muziek. Zoals een van de aanwezigen later opmerkte: "What a concert, what a city! One of those moments when you think that, despite all the actual global issues, we will all be alright".

Raak. Want ergens dacht ik precies hetzelfde. Want je wordt even uit je gewone tredmolen gehaald en je denkt: Jee, als zoiets moois mogelijk is, wat is er dan nog meer mogelijk?

Zou de oplossing van al die crises waar we mee worstelen misschien niet eerder zitten in onconventionaliteit en verwondering en in afwijken van gebaande paden? Afwijken van die oude paden van afgekauwde politieke clichés van bezuinigingen en 'we-moeten-allemaal-langer-en-harder-doorwerken' en 'laten-we-het-bedrijfsleven-vooral-nog-meer-belastingvoordeel-geven-om-de-economie-aan-de-gang-te-krijgen'. Het was een moment dat je je afvraagt of nieuwsgierigheid en creativiteit, schoonheid en verwondering misschien niet een betere motor zijn voor vooruitgang dan bang zijn, doorbuffelen, wegbezuinigen. It is worth a try.

Gewoon een gedachte op een gewone maandagavond. Ongewone dingen, je moest er meer van hebben.