Politiek van de Betrokkenheid.

Schreef ik een paar dagen gelden nog een postje met als titel: 'Hoe moet dat verder met de PvdA', na de briljante actie van Wouter Bos twijfel ik óf het nog wel verder moet met de PvdA. In een interview met als titel 'Ik heb geen behoefte aan natrappen', trapt Bos Euro-lijsttrekker Berman maar liefst twee keer geweldig na. "Wij hebben – omdat we het belangrijke verkiezingen vonden – vijf nationaal bekende PvdA-toppers aangezocht om lijsttrekker te worden. Die hebben alle vijf geweigerd.", zegt Bos - geweldig, als zo naar buiten komt dat jij als sympathieke lijsttrekker slechts zesde keus was. En dan geeft Bos ook nog eens openlijk toe niet op zijn eigen lijsttrekker gestemd te hebben maar op René Cuperus. Tof. Omdat hij de 40% anti-Europeanen ook vertegenwoordigd wilde zien. Hier kun je maar één conclusie trekken: als het PvdA-programma net zo pro-Europees was als dat van GroenLinks en D66, dan durft Bos dat simpelweg niet uit te dragen. Sta je nu ergens voor of niet? Wouter lijkt volledig de weg kwijt. Een andere conclusie is niet mogelijk.

Volgens beproefd recept gaat een commissie onder leiding van Sharon Dijksma de nederlaag onderzoeken. Geen hond die daar nog in gelooft; Bert Wagendorp maakte zich gister in de Volkskrant al vrolijk over de titel die het rapport gaat hebben - iets van: de schuivende scherven van de kaasstolp op straat opgeveegd? Berman wilde niet reageren op de uitspraak van Bos, dus citeerde de pers zijn Twitter maar: 'Het enthousiasme is onverminderd groot en nu juist des te meer aangewakkerd', tsjilpt Berman - óók ongeloofwaardig maar tenminste netjes.

De PvdA bindt niet meer. Bestuurskundige Mark Bovens bevestigde in de Trouw mijn eerste gedachte over de verkiezingsuitslag: dat voor het eerst de scheidslijn tussen hoogopgeleiden en laagopgeleiden zich duidelijk liet zien in politieke voorkeur. Degenen die hopen te profiteren van globalisering versus degenen die bang zijn er alleen maar bij te verliezen. Ik dacht, zo'n weekje terug, dat de PvdA, als voormalige brede partij, de enige was die nog in staat zou zijn om te binden, dwars door bevolkingslagen heen. Maar bij zoveel gebrek aan leiderschap moet je daar toch aan gaan twijfelen. Dat doen er meer trouwens: de PvdA verloor deze week weer twee zetels in de landelijke peilingen. Wie gelooft er eigenlijk nog in?

Cordon sanitaire? What cordon sanitaire? Tegelijkertijd stijgt de urgentie. Wilders maakt zich al jarenlang meester van de onvrede onder de laagopgeleiden en buigt dat om richting woede en haat. Haat voedt zich met haat - Wilders zal alleen maar extremer worden. Inmiddels heeft hij na de Islam ook de 'elite' tot volksvijand verklaard. De combinatie van woede en slachtofferschap doet het goed bij zijn achterban. Recentelijk buit hij zijn slachtofferschap vooral uit door zich te beroepen op een cordon sanitaire. En inderdaad, er lígt een cordon sanitaire rondom Wilders, in de klassieke zin van het woord. Maar het is niet een cordon sanitaire van niet willen samenwerken: het is er één van stilzwijgend ontzag. Zowel vanuit de pers krijgt Wilders uitermate veel ruimte -zie bijvoorbeeld het slotdebat na de Europese verkiezingen- als vanuit de meeste politieke partijen. Zeker de PvdA wil haar oude achterban, die in 2002 in grote getale overliep naar Fortuijn, vooral niet tegen zich in het harnas jagen en spreekt Wilders al helemaal niet meer tegen. En daar ligt het probleem. Door het ontzag wordt Wilders alleen maar groter. Je moet, opinieerde Jos de Beus meteen na de verkiezingen, als het ware een tweestromenbeleid voeren. Ontzenuw enerzijds de aannames van Wilders en laat anderzijds zien dat zijn oplossingen niet werken.

PvdA voert geen kwaliteitspolitiek. Ik dacht, dat alleen de PvdA uiteindelijk in staat zou zijn om dit tweestromenbeleid te voeren. Immers, mensen als Ahmed 'Marokkaanse ouders moeten er gewoon zijn voor hun kind' Marcouch, Ahmed-'stel regels en houd je eraan'-Aboutaleb, Hans 'wees sociaal maar rechtvaardig, straf uitkeringsfraude hard af'-Spekman , dat zijn voorbeelden van mensen die, zoals Sargasso het benoemt, de terreur van de Kutjochies proberen te doorbreken met beleidsmaatregelen. Maar landelijk wordt dat niet uitgebuit. Daar buigt de PvdA nog steeds voor Wilders en presenteert een 'harde 'integratienota. Onzinnig: als mensen echt de harde lijn willen, dan kiezen ze gewoon meteen voor the real thing. De PvdA verloochent zichzelf hiermee, en dát dwing nooit respect af. Dat is geen kwaliteitspolitiek. Persoonlijk word ik liever gehaat om wat ik vind, dan geminacht om wat ik veins - maar Bos denkt daar blijkbaar anders over.

Oplossingen voor kutjochies. Terwijl: de oplossingen zijn op zich bekend. Sadik Harchaoui zet op een rijtje wat werkt en wat niet. Veelplegers en hun ouders het land uit gooien?Of het leger op ze afsturen, zoals Geert triomfantelijk kraait? Werkt niet. Wat wel? “Het is met afstand de belangrijkste maatregel: voorkom met alle mogelijke middelen dat de jongeren hun school zonder diploma verlaten." Zit er alert bovenop. Coach ze, help ze op school, stuur ze desnoods naar een heropvoedingskamp, en blijf zeer alert op de veelplegers, zoals ook Pieter Hilhorst schrijft. Dat kost tijd: de problemen zijn niet één twee drie opgelost. Maar er wordt wèl aan gewerkt.

Politiek van betrokkenheid. Links moet trots zijn op haar oplossingen en mag wel wat assertiever worden. Linkse partijen hoeven zich niet steeds te laten wegzetten als 'multiculti-freaks'. Zoals GroenLinks-Kamerlid Tofik Dibi zegt: ''Het belangrijkste is dat linkse partijen blijven geloven in hun verhaal en zich niet laten wegzetten als 'ontkenners'. Ik ben van de afdeling verheffing.'' De komende tijd, in de aanloop naar de verkiezingen, is politieke assertiviteit van levensbelang. Om de scheuring die Bovens signaleert te voorkomen, moet Links de komende tijd niet aan Wilders voeten liggen, zoals de PvdA landelijk nog steeds doet. Links kan Wilders op één manier overtreffen: door aan problemen te werken, door bóvenop de kutjochies te zitten. Maar dat geldt ook voor kutjochie nr 1, Geert Wilders zelf. Tegenspreken, steeds waar hij de fout ingaat - en dat is vaak. Doorprikken, die bubbel van ontzag rond kutjochie Wilders - zoals Alexander Pechtold deed toen hij Wilders aansprak op het ontbreken van een tegenbegroting; zoals Femke Halsema deed toen ze schreef: Wilders spreekt niet de taal van het volk. Hij spreekt de taal van Big Brother, GeenStijl en Marokkaanse rotjongens."

Ontzag is geen goede politiek. Bewondering en in katzwijm vallen, het blijft passief. Het is gemakzuchtig, en laat zien dat de PvdA landelijk zich niet écht met de problematiek wil bemoeien.. Wat wel helpt, is alertheid. Dat straalt betrokkenheid uit. Wees alert, spreek Wilders tegen, voer goede maatregelen in en laat niet af te wijzen op wat wel helpt en wat je doet. Kortom, voer kwaliteitspolitiek, in plaats van een gemakzuchtige 'harde lijn' te propageren.

Links mag trots zijn op een heel goede agenda tegen Wilders: de Politiek van de Betrokkenheid. De PvdB. Nu de PvdA nog.
Maar of dat met Wouter kan?
Ik betwijfel het.