De K van kut, klote, Kanker.

Ze heeft wel gelijk, Karin Spaink. In 1Vandaag fulmineert Spaink tegen de overcommercialisering van de Pink Ribbon campagne tegen borstkanker. Los van het feit dat je na een tijdje ietsje over je nek gaat van al dat roze, is het vooral een feelgood campagne.

Die bedrijven, stelde Spaink, geven een heel klein gedeelte van hun omzet aan het goede doel, en kweken daarmee veel goodwil onder hun doelgroep: vrouwen. En inderdaad, er is een pink telefoon, pink fitness, pink krultang, een pink stofzuiger met een snoezig gezichtje, pink nagellak, een pink hockeystick natuurlijk, nog een pink telefoontje, een pink armbandje en een pink tijdschrift. Je kunt je afvragen, en dat doe ik mét Spaink: levert de campagne de bedrijven niet veel meer op dan andersom?

Spaink deed zelf in haar k-log verslag deed van haar strijd tegen borstkanker en schreef een boek. In beide is ze nogal recht voor z'n raap - Spaink eigen. Haar belangrijkste bezwaar tegen de campagne - belangrijker nog dan dat de bedrijven meer krijgen dan dat ze geven- is dat de campagne de beeldvorming aantast. Al die bedrijven die meedoen willen niet dat hun advertorial staat naast een foto van een vrouw met kanker, jeweetwel, waar je soms dood aan gaat. Afbeeldingen tonen vrolijke, gelukkige, mooie vrouwen, vrouwen aan het sporten, vrouwen in gala. En het spijt me, zegt Spaink: "De werkelijkheid van kanker ís niet een vrouw in gala: dat is namelijk een vrouw met een kaal hoofd en een borst eraf, die bang is."

Tsja en daar heeft ze wel een punt. Waar ligt de grens tussen realiteit en feelgood, en schotel je mensen zo niet een vals beeld voor? Erger, laat je de vrouwen die wel doodziek zijn, bang en wanhopig niet een beetje in de steek?