Een moment van ambiguiteit.

Regeerakkoorden hebben een levenscyclus. Eerst is iedereen blij dat het er is. Dan probeert iedereen het naar zijn hand te zetten. Vervolgens wordt het overschaduwd door de actualiteit en tenslotte verdwijnt het in een la. We zitten nu in fase twee: de toekomstige regeringspartijen proberen het akkoord ieder naar hun hand te zetten. Wat neergelegd is in het regeerakkoord, dat is nog in de ambigue fase. Het kabinet kan nog alle kanten op. En zoals Femke Halsema schrijft: "De grote verdienste van Balkenende IV totnogtoe is dat het niet Balkenende III is."

Het christelijk-sociaal regeerakkoord dat er nu ligt heeft op zijn minst ambigue trekjes. Neem nu bijvoorbeeld abortus en overtijdbehandeling. Over dat laatste hadden we het een paar dagen geleden al: dit kabinet wil voortaan ook bij overtijdbehandelingen bedenktijd invoeren. Contraproductief, want bedenktijd kan een overtijdbehandeling net doen omslaan in een abortus, en dat wilden we nou toch net niet hebben. Bovendien is het betuttelend. Ik zag de voorman van de VBOK al juichen op tv, en dat is geen fris gezicht voor iemand die in de jaren tachtig nog met een abortus-vrij demo meeliep. 'Een bedenktijd', zegt de PvdA geruststellend, 'kan ook twee minuten zijn'. Zijn we er daarmee uit? Kan ik daar op vertrouwen, met CDA-ideoloog Ab Klink op Volksgezondheid? Nou neuh.

Om abortus terug te draaien, komt niet alleen de pil terug in het ziekenfonds (bravo), maar wordt ook afstand doen weer geintroduceerd. Afstand doen van je kind! Dat fossiel uit de jaren vijftig, dat generaties moeders en kinderen getraumatiseerd heeft achtergelaten! De auteurs van het regeerakkoord hebben waarschijnlijk geen idee van het verdriet dat een dergelijke beslissing met zich meebrengt- vele malen erger dan de beslissing van een aborus die ook al niet makkelijk is. Veel kinderen gaan op latere leeftijd toch op zoek naar hun moeder. Niet alleen de Stichting Afstandsmoeders, ook het FIOM en de Raad voor de Kinderbescherming, instellingen die ervaring hebben met het begeleiden van afstandmoeders en hun kinderen, zijn mordicus tegen.


Demo van Wij Vrouwen Eisen (foto Catrien Ariens)

In dezelfde NRC als waar ik bovenstaand bericht uit haalde (nog niet online), kom ik een filippica tegen van Joost Zwagerman, tegen de wat hij noemt de `hysterische onwelriekende gleuvenbrigade´ en het ´klepperende kunstgebitten-syndicaat´dat zich teweer stelt tegen dreigende aantasting van het homohuwelijk en abortus. Hysterisch, noemt hij ze, met een overdreven nostalgie naar de jaren zeventig. Want met homofobe moslims moet je van links gewoon theedrinken, maar christenen kun je uitmaken voor christenhonden. Tot zo ver Zwagerman.

Als dit het eerherstel moet zijn van christelijke politiek, dan heeft de christelijke politiek geen vijanden meer nodig. Dan zijn we gauw klaar. Maar helaas, het is een tikje erger. Zwagerman zit er met zijn column mijlenver naast. We staan nu aan het begin van een regeerperiode. Het is duidelijk dat dit kabinet een tikje moraal en gemeenschap in Nederland wil terugbrengen. Dat kan twee kanten op. Een moraal die zorg op maat biedt, mensen recht doet, diversiteit toestaat, een beroep doet op inlevingsvermogen en openheid. Of een verstikkende moraal die teruggaat naar de jaren vijftig. En dan zijn we met dit kabinet diep in de problemen geraakt.