De club van mevrouw Halsema

Als je een staande ovatie in ontvangst mag nemen na je toespraak, dan heb je als partijleider een redelijk sterke positie. Dat is een duidelijke beeld.

Vandaag ging het op het GroenLinks-congres over beeldspraak, méér dan over de letterlijke tekst van een motie. Die motie, immers stelde weinig voor: een evaluatie door een commissie die door de partijraad gekozen zou worden. Hij was de afgelopen dagen ook behoorlijk braver geworden, en eigenlijk was hij alleen nog maar symbolisch.

Tijdens de bespreking van de motie haalden enkelen, waaronder senator Leo Platvoet en Europarlementariër Joost Lagendijk desondanks fel uit en dat gaf de motie toch nog een omstreden lading. 'GroenLinks heeft zichzelf in de voet geschoten,’ aldus Lagendijk. 'De partij krijgt hier nog ernstig spijt van.' Een blunder, vond hij. Dat lijkt mij eerlijk gezegd erg overdreven.

Partijleider. De partijleider zelf klom het podium op om de bezwaren te ontkrachten. Een unicum. In een speech die -zo uit de losse pols- beter was dan haar officiële congresspeech, legde ze uit dat GroenLinks simpelweg getalsmatigniet nodig was en dat het verlies van de verkiezingen, de afstand tot het CDA en de machtspositie van de partij goede argumenten waren om niet mee te doen en ook niet tot 'symbolische' gesprekken over te gaan. Als het CDA niet wil luisteren naar de SP met 25 zetels dan al helemaal niet naar GroenLinks met 7 zetels. "Denk eraan," hield Halsema het congres voor: "we hebben ooit besloten alleen mee te regeren als we daadwerkelijk in de machtsverhoudingen nodig waren." Dat is zo: dat besluit stamt nog uit de tijd dat Paul Rosenmöller 'regeergeilheid' verweten werd. Halsema zei bovendien, dat er ook informele gesprekken zijn gevoerd met de PvdA, omdat ze de weg naar die partij open wilde houden.

Wandelgangen. Was het tactisch gezien beter geweest om het spelletje mee te spelen en symbolische gesprekken te houden, vroeg men zich in de wandelgangen af. Dát wellicht wel. Maar het is onzin om te suggereren dat we als volwaardige partners mee hadden kunnen doen.

Adjudant. Wat mij verbaasde was dat Lagendijk, ooit zowat Halsema's trouwste adjudant, nu zo naar haar uithaalde; en dat hij op zijn beurt van zowel partijvoorzitter als ook van de partijleider zelf een redelijke sneer kreeg. Dat betekent dat één en ander niet intern is uitgepraat.

Paranoia-alert. Christian Jongeneel heeft op zijn weblog al een tijdje het paranoia-alert aanstaan. Hij denkt dat de motie ook wel een beetje bedoeld was om een sfeer te creëren van wantrouwen ten opzichte van de partijtop en een platform voor een toch al kritisch-dwarse senator als Leo Platvoet om zich te profileren om wederom herkozen te worden. Het is de oud-PSP-er overigens niet gelukt. Maar ik vind het niet zo'n gek idee, eigenlijk. Vooral ook omdat de geluiden wel steeds uit dezelfde hoek komen, en omdat een paar jaar geleden mensen op die titel -radicaal/kritisch- nog wel eens her en der een zetel wilden binnenslepen.

Femke on Tour. Hoe dan ook - het was voelbaar dat het congres op zich de politieke koers van Halsema wel ondersteunt. Maar aan de toon merk je dat dat soms eerder gebeurt uit waardering voor Halsema's inzet en wrevel over de harde aanvallen van de tegenstanders, dan dat het nu gebeurt uit enthousiasme voor de inhoud. Daarom denk ik nog maar een keertje dat het goed zou zijn als Femke een tour langs de afdelingen zou maken om over de toekomstige koers te praten en de banden weer aan te halen.