kleinzielig of grootmoedig?

Het is een cynisch schouwspel geworden. Elf mensen dood, en het Kabinet verwaardigt zich niet eens om de mensenlevens te betreuren. Nee, de twee verantwoordelijke ministers spoeden zich onmiddelijk naar de plaats van de ramp - niet om hun afschuw uit te spreken, maar om te roepen dat hen geen blaam treft, omdat zij immers 'adequaat' gehandeld hebben.

Het verbaast me steeds meer: geen woord over het gegeven dat als wíj die mensen opsluiten, wij natuurlijk ook de verantwoordelijkheid hebben voor hun leven en welzijn. Verantwoordelijkheid, het favoriete woord van Balkenende. Maar zo goed als hij is in het pleiten voor klein fatsoen (wij zullen elkander groeten op straat, wij zullen Nederlands spreken), zozeer blijft hij nu in gebreke. Geen gebeurtenis had meer het failliet van zijn normenenwaardenbeleid aan kunnen tonen als deze.

Wat erger is: hier wordt ook duidelijk waar dit vreemdelingenbeleid toe leidt. We hebben zo nodig moeten luisteren naar de grootste schreeuwers - maar daarmee zijn we ons vermogen kwijtgeraakt om onze fout te erkennen en stil te staan bij deze verloren mensenlevens. We zijn onze grootmoedigheid kwijtgeraakt. We zijn een kleinzielig volkje geworden.