Ondergang van een Bush.

Jongens, we leven in historische tijden, als je er maar oog voor hebt. Ooit gaat er iemand nog een prachtig boek over schrijven: de neergang van Bush in 2005. Want het gaat niet goed. Op zo'n manier dat het ook niet meer goed kòmt. Het NRC zet het nu vast eventjes voor ons op een rijtje. Bush heeft te maken met een paar crises in zijn eigen gelederen, maar ook met de oppositie.

Irak en Cindy Sheenan.
Op de eerste plaats is dat natuurlijk Irak waar het de komende maanden flink fout lijkt te gaan (zie hieronder). Het voortdurend beroep van Bush op vaderlandslievendheid slaat niet meer zo aan nu afgelopen zomer Cindy Sheenan haar tenten opzette bij Bush' zomerranch en niet meer wegging voordat hij haar had uitgelegd waarom haar zoon moest sneuvelen in Irak. Het bijzondere was dat ze zowaar eindelijk een soort anti-oorlogsbeweging op gang bracht. Bush kon niet meer van zijn vakantie genieten.

Katrina.
Toen Katrina. De hulpverlening kwam slecht op gang. Bush zelf trouwens ook. En de gevolgen van het beleid van de regering-Bush dat burgers zichzelf maar moesten zien te redden, werden zichtbaar. Degenen die niet weg konden komen, omdat ze geen auto hadden en ook geen geld voor ander vervoer, waren bijna allemaal zwart. Moeder Bush zei daar iets heel doms over, en voor het eerst werd duidelijk dat de rijke Bushes totaal geen gevoel hebben voor de problemen van de Amerikaanse onderklasse.

Karl Rove.
Karl Rove is de belangrijkste adviseur achter de President: Boy Genius. Hij werkt al dertig jaar aan de ultimate victory van de Conservatieven. Hij is een groot strateeg, maar deinst ook nergens voor terug en heeft behoorlijk wat rotruuks up his sleeve. Eén van die rottruuks doet hem nu de das om. Het gaat allemaal om de claim van de regering Bush dat Irak bezig was met een nucleair programma. Bush stelde dat Saddam bezig was nucleair materiaal te kopen in Afrika. Een senator, Joseph Wilson, onderzocht deze claim en stelde in de New York Times dat elke onderbouwing ontbrak. Prompt werd de identiteit van zijn vrouw Valerie Plame Wilson, een geheim agente van de CIA, in enkele kranten onthuld. Karl Rove blijkt de bron hiervan te zijn. Dat gaat hem nu de kop kosten en het zal slecht uitpakken voor Bush als hij zijn grootste steunpilaar moet missen.

Tom DeLay.
Dan hebben we nog de kwestie rond Tom DeLay, bijgenaamd 'de Hamer'. Tom Delay was de leider van de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden. Hij is onder meer bedenker van het K-street project, en nauw verbonden met Jack Abramoff, een invloedrijke Republikeinse lobbyist die ook onlangs wegens fraude in de problemen is gekomen. Zijn machtspositie bij de Republikeinen dankt DeLay vooral aan zijn vermogen om grote sommen campagnegeld binnen te halen vanuit het bedrijfsleven. Dat geld zet hij in om zijn protégés, zonder uitzondering zeer conservatieve kandidaten, aan een meerderheid te helpen. Hij wordt ervan verdacht de wet op de campagnefinanciering te hebben overtreden. Het heeft hem al zijn leidersschapspositie gekost.
Dat Republikeinen een strenge leider nodig hebben, blijkt al uit het gemor rond de voordracht van de relatief gematigde Harriet Miers als negende lid van het Hooggerechtshof. Het machtsblok rond Bush begint wat af te brokkelen.

Strategie.
De hardline-strategie van de Republikeinen -alleen ultra-conservatief is conservatief genoeg- begint dus langzaamaan tegen hen te werken. De opgezweepte achterban heeft inmiddels zulke hoge verwachtingen van de regering -die zal wel eens even orde op zaken stellen tegen abortus, tegen het homohuwelijk, vóór het gezin, in Irak, tegen terrorisme- dat het alleen maar tegen kan vallen.
De uitzonderlijk brutale machtswellust van Republikeinse strategen heeft nu grenzen overschreden en die affaires zullen behoorlijk uitgemolken worden. Bush' positie wankelt. In zijn tweede termijn zal hij krachtelozer zijn dan Clinton ooit ondanks zijn impeachment is geweest.
Er is nog maar één ding dat in zijn voordeel werkt. Er is nog steeds een volstrekt gebrek aan visie en strategie bij de Democraten.