The Culture Wars

Sjagrijnig omdat de bloed-bloeder-bloedst-film Passion of the Christ geen Oscar won, hebben de Amerikaanse christenfundamentalisten hun pijlen gericht op "Million Dollar Baby" van en met Clint Eastwood. Wat is het geval: in die film raakt een talentvolle boksster zeer zwaar gehandicapt, net nu ze zich uit haar armoedige jeugd omhoog heeft gewerkt, en vraag coach Clint Eastwood om haar te helpen te sterven. En dat mag niet van de christenfundamentalisten, van wie Spongebob overigens ook al niet mag, en voorlichting over voorbehoedsmiddelen net zo min.

Nederland wordt gebruikt als afschrikwekend voorbeeld in een artikel over de film door Debbie Schlussel:
"Then there’s today’s Netherlands. The country that values its legalized prostitutes and drugs has little value for human life. Anyone can be murdered by their doctors at the request of family members. There is no requirement the patient’s condition be terminal or the suffering be physical. Thousands of innocents are euthanized each year at the request of greedy or neglectful spouses and family. The slippery slope has begun."

Ja, zo'n land leven we in!
Kun je om lachen, natuurlijk. Maar niet voor niets is het in de VS de Culture Wars gaan heten: het gevecht om de beeldvorming, de media, de verhalen en de films. De strijd is hard en de inzet is hoog. Het gaat de christenfundamentalisten om niets minder dan om het uitwissen van de jaren zestig en zeventig uit de geschiedenis: het recht op vrije abortus, euthanasie, voorbehoedsmiddelen en daaruit resulterende sexuele vrijheid vervangen door de terugkeer van het gebed op school en de scheppingsmythe in de lesstof voor biologie.



Er spookt me al een paar dagen een herinnering door het hoofd. Als lid van het GroenLinks partijbestuur bezocht ik een aantal jaar geleden ooit het partijcongres van het CDA. Dat was in de tijd dat het CDA nog in de oppositie zat - hun jaren in de woestijn, zoals ze dat later zelf graag omschreven. Het barstte daar van de boze oude mannetjes met roos op hun schouders, die maar één agendapunt hadden. Normen en waarden moesten weer terug. Hún normen en waarden.

Ik schrok me rot, daarvan, toen. En nu nog meer. Het is echt gewoon woede en machtshonger die sommige christenfundamentalisten drijft. Vooruit, vooralsnog alleen de Amerikaanse christenfundamentalisten. Maar woede en machtshonger zijn besmettelijke zaken.