Geneefse conventies

Afgelopen week was ik voor mijn werk in Geneve. We hadden een heel aantal vergaderingen in het Palais des Nations. Dat betekent agenda's annoteren, interventies voorbereiden en plaatsen, onderhandelen met bondgenoten en tegenstanders.

Daarnaast was ik daar om een grote rampenoefening voorbereiden: de zogenaamde Triplex van het International Humanitarian Partnership. Dat is een tweejaarlijkse oefening waarbij het internationale systeem van humanitaire hulp wordt getest. Het is de grootste humanitaire oefening ter wereld, en er komt nog heel wat bij kijken. Er moet gekeken worden wat de verschillende partijen precies willen oefenen, wie wat inbrengt, wat het scenario moet worden en wat daarvoor nodig is. Wij willen bijvoorbbeeld oefenen met de net nieuw ontwikkelde 'Environmental Assessment Module', een module waarmee gevaarlijke stoffen kunnen worden gemeten, die na een ramp vrij komen. Als in stedelijk gebied bijvoorbeeld de haven getroffen wordt bij een aardbeving, is het handig dat soort metingen te dioen, om te weten of er mensen moeten worden geëvacueerd. de module is speciaal ontwikkeld om overal ter wereld razendsnel ingezet te worden, juist voor dit soort situaties. En wij willen dus die module oefenen.

We zijn dus een dag druk bezig geweest te kijken wat wij willen oefenen, en de Belgen, de Zweden, de Denen en ga zo maar door. De paar NAVO-militairen die aanwezig waren, deden vriendleijk hun best hun best om niet denigrerend te doen want zij zijn gewend aan oefeningen met 13.000 man - wij met hooguit 1000.

Als het saai wordt, valt er altijd nog wat te genieten in het Palais zelf. Prachtig in zijn vergane glorie, roerend in zijn optimisme. Het hele gebouw, lichtelijk stalinistisch van opzet, straakt nog altijd uit dat wereldvrede uiteindelijk zal komen, zo lang naties maar blijven praten met elkaar. Statig bedoelde hoge gangen, een bere-slechte airco, en van die modernistische wandschilderingen over vrede onder de volkeren.



Hoewel ik er nu al jaren kom, kan ik er nog steeds verdwalen. Niet zo verwonderlijk, gezien onderstaand kaartje. Ik moest op een gegeven moment in zaal XXIV zijn, maar waar je bij het lezen van het kaartje rekening moet houden dat dit misschien wel de eerste verdieping héét, maar eigenlijk juist één verdieping naar benéden is vanuit de ingang. Nu weet ik dat langzamerhand wel, maar in het begin....





In één van de koffie-ruimtes heb je prachtig uitzicht op het Meer van Geneve. Tussen de afbladderende verf en de kaalgelopen vloerbedekking kun je gelukkig wel nog hele goede capuccino krijgen. Als mijn huidige plaatsing ten einde loopt, is dit vertrouwde gebouw met zijn gedateerde optimisme één van de dingen die ik echt ga missen. Naast mijn collega's en de collega's van het IHP natuurlijk.