eindelijk herfst

Ik besluit toch maar te gaan rennen. Omdat ik een tijdje niet gejogd had, doe ik nu intervaltraining. Met een omweggetje loop ik naar het park. Er is niemand. Bij mijn nadering vliegt een troep duiven op tussen de bomen. Het park is eindelijk kaal aan het worden: er ligt een tapijt van bladeren, nat van de regen.
In de verte nadert een bui. Ik kan hem niet meer ontlopen. Hagelsteentjes kletteren neer. Een kauwtje roept. Mijn windjackje kan de regen niet aan, en ik besluit de wandelstukjes van mijn intervaltraining wat in te korten.
Even later ren ik mijn straat weer binnen. De maan staat hoog aan de hemel en de plassen liggen er weer roerloos bij.