UNDAC

Kreta.

Tussendoor gingen we ook nog even wandelen op Kreta, in de bergen. En kamperen en slapen onder de sterren. Daarna is een week in de klas zitten om les te hebben over het UN-systeem, veiligheidsfasen, het maken van actieplannen en SitReps (Situation Reports) best moeilijk. Maar de tweede week was gelukkig een stuk praktischer. Ik kon al met radio's omgaan, maar nu ook met satelliet-telefoons en GPS-jes. Dat laatste is bijvoorbeeld handig als je een potential hazard ziet (stel, je zit in een aardbeving en je gaat op assessment en je ziet een chemische fabriek, een benzinepomp, een kapotte brug of whatever, dan kun je dus tegenwoordig de GPS-coordinaten doorgeven en dan weet iedereen waar je het over hebt).

UNDAC, waar ik nu dus in een pool zit, doet bij grote rampen aan damage assessment en coordineert hulp. Vaak is het moeilijkste bij een grote aardbeving, overstroming oid om in de eerste paar dagen een goed beeld te krijgen van de schade. Dan wordt zo snel mogelijk een team ingevlogen van UNDAC dat de schade opneemt en al binnen een paar uur een beeld geeft van wat er aan de hand is en wat nodig is. Dat wordt gepubliceerd op een speciale site voor hulporganisaties, UN en donoren (nee, nu niet gaan kraken die site). Bovendien coordineren we bij grote aardbevingen de zogenaamde SAR-teams, Search and rescue teams. Van dag tot dag maken we Sitreps, die steeds gedetailleerder worden. En uiteindelijk ontstaat zo een goed beeld van wat er op korte en lange termijn nodig is. Met die wetenschap kunnen donoren en hulporganisaties verder. Binnen twee of drie weken is de noodfase over en treedt de relief-fase in. Dan is ons werk over. Overigens is de kans dat ik dit jaar nog weg ga voor UNDAC niet zo groot, want de pool is inmiddels best gegroeid.