eties mieljeudielemma

Ben je net je bed uit, word je alweer geconfronteerd met een heel eeties dilemma. Eerst lees ik het Volkskrant Magazine. Met het zoveelste artikel over de doembeelden van de milieubeweging, en het feit dat het publiek daar langzamerhand doof voor is geworden. Aan het eind laat journalist Eric Arends Wim Turkenburg aan het woord. Die stelt dat er "prachtige mogelijkheden bestaan om vervuilende energiebronnen op den duur te vervangen door schone energie." Net zoals veel andere producten veel schoner te produceren zijn dan nu. Alleen, de overheid (die daarin het voortouw moet nemen) zet daar te weinig vaart achter. "Auto's zouden makkelijk 1 op 40 kunnen rijden. De techniek bestaat ervoor", zegt Turkenburg. Maar er spelen belangen (van de olie-industrie) waardoor dat niet gebeurt. "De overheid", zegt Turkenburg, "zou de industrie gewoon moeten dwingen om met nieuwe technologie te komen".

Vind ik een best logisch verhaal. Het zou namelijk onze afhankelijkheid van olie en andere niet-hernieuwbare energiebronnen minder maken en dat mag wel eens.



Maar even later lees ik het GroenLinks Magazine. Daar is politiek filosoof Marius de Geus (propagandist van het zuinige leven oftewel het consuminderen) het weer helemaal niet met Turkenburg's invalshoek eens. GroenLinks, vindt hij, moet maar eens gaan uitmaken of ze een milieubestuurlijke partij wil zijn (en technologische oplossingen wil natreven), of een ecologistische partij worden. Dat laatste betekent, schrijft hij: "een omvattende ideologische visie op milieuproblematiek en de oplossingsrichtingen die uitgaat van en duidelijke verandering van waarden en normen en die een andere wijze van leven met zich meebrengt: eenvoudiger, dichter bij de natuur, met ecologisch verantwoordde vormen van productie en consumptie , met respect voor "grenzen aan de groei".



Hm. Een schijn-tegenstelling. Niet omdat ik intussen genoeg heb van het zwaaiende vingertje van de milieubeweging (of liever, enkele orthodoxen). Met enkel een beroep op "we moeten terug naar de natuur" bereik je mensen niet. Het is ook geen aanlokkelijk perspectief: een wereld van katoenen luiers, Bambukoffie, geitenwollensokken, zonnecollectoren en eigen groente verbouwen. Met een minimum aan technologie, terwijl ik nog wel zo dol ben op technologie (vooral internettechnologie, mobieltjes en aaipods). Daarbij: ik geloof niet in een toekomst van GroenLinks als milieu-getuigenis-partij. Ik moet er niet aan denken.
Maar erger: ik denk niet dat het genoeg is. Ik denk dat we het moeten hebben van een mix van beleid: inderdaad consuminderen waar het kan, maar zeker ook investeren in schone technologie. Dat daar enige haast bij zit vanwege het broeikaseffect en dat soort zaken, maakt de noodzaak tot pragmatisme alleen maar groter.