Arm in Amerika (2)

Het was Bill Clinton (en dus geen rare republikein!), die in 1996 het Welfare to Work-programma opzette, waar bijstandsontvanger gedwongen werden om een baan te zoeken. "Personal responsibility", heette dat - komt ons dat niet bekend voor?
Op zich niets op tegen, maar een klein detail werd even vergeten. Barbara Ehrenreich:

The theory behind welfare reform was that there was something really wrong with welfare: They were psychologically damaged —lazy, demoralized - and they are that way because of welfare, that welfare causes poverty, some people said.
The math just doesn't work. The average woman coming off of welfare since 1996 earns $7/hour, that's $280/week before taxes, and you can't support children on that, or even one person.
I know because I tried it. And no matter how carefully I pinched pennies I couldn't get my wages to cover basic expenses. (...) Now if there's one thing that's really demoralizing, it's working hard and not making enough to live on.
Here's a simple theory of poverty: It's not a psychological condition. It is, above all — a consequence of shamefully low wages and lack of opportunity for anything else.

Ehrenreich beschrijft, evenals Shipler, gesprekken met de eigenaren van lage-lonen-bedrijven, die rustig toegeven dat ze makkelijk 10 procent meer loon zouden kunnen betalen. Maar het doodgewoon niet hoeven.
Waarom komen mensen dan niet in opstand voor hoger loon en tegen de denigrerende manier waarop ze behandeld worden in hun slechtbetaalde baantjes? Deels wijt Ehrenreich dat aan het feit dat de vakbonden, zeer slecht vertegenwoordigd, geen macht hebben. Shipler en Leblanc laten zien dat het weliswaar uitermate moeilijk is om je los te maken uit een achtergestelde positie waarin je steeds weer bevestigd wordt - maar ook dat het dom is om op je veertiende kinderen te krijgen, cursussen die je krijgt aangeboden consequent niet af te maken; je steeds te verslapen of om te stelen op je nieuwe werkplek.

De socialisten -liberals heet dat in de VS- willen dat onverantwoorde gedrag niet zien. De conservatieven willen juist niets anders zien dan "eigen schuld dikke bult". En intussen vergroot zich de ongelijkheid en de uitzichtloosheid van de onderklasse.

Een ideaal welfare programme adresseert dus beide factoren. Een fatsoenlijk minimumloon, maar ook mensen met maatwerk richting baan begeleiden.

Maar als dit kabinet weer met het recept aankomt om het minimumloon te verlagen, is het antwoord duidelijk. No way. Het maakt teveel kapot, aan waardigheid van mensen en aan hoop op een fatsoenlijke toekomst.