Boven water - een update die niet op twitter past
Het laatste postje was alweer een tijdje geleden, maar dat komt, ik was ziek. Dat was even een venijnig griepje zeg. Het duurde anderhalve week en elke keer dat ik dacht eindelijk een beetje van de koorts af te zijn, sloeg-t-ie weer toe. Ik kon helemaal meevoelen met Pieter van den Hoogenband. En over zwemmen gesproken, ik prees me gelukkig dat de EK zwemmen was, elke dag, wel anderhalve week lang. Ik wist niet eens dat er zo veel zwemdisciplines bestonden: rug, borst, school, wissel, vlinder - en dat alles in 50 meter, 100 meter, 200 meter en ook nog estaffette, voor vrouwen en voor mannen, met halve finales en finales. Kortom, elke dag zwemmen en met mijn zieke hoofd zag ik het verschil toch niet. Alleen Pieter, dat kreeg ik wel mee. En Marleen natuurlijk want toen kon ik het alweer een beetje volgen.
Inmiddels ben ik bezig met de afronding en overdracht van mijn eigen werk, en met inwerken van mijn opvolger. Over ruim drie weken is mijn laatste werkdag hier. Ik loop wel een beetje achter na die ziekte en moet mijn hele overdracht nog schrijven.
De voorbereidingen gaan ook gewoon door. Er ligt een stapel Afghanistan-boeken voor me klaar bij mijn favoriete boekhandel. Vandaag krijg ik les in tribale verhoudingen. Later deze week hoop ik met een aantal NGO's te spreken. De cursus rijden-met-een-gepantserde auto houd ik nog even tegoed.
Aan het boek hoef ik gelukkig even niet zoveel te doen want dat ligt nu bij de drukker. We zijn nu bezig met de voorbereiding van de boekpresentatie en de publicatie van het bijbehorend manifest in een landelijk dagblad. De tekst en een aantal bekende ondertekenaars hebben we al - nu moet de krant nog 'even' akkoord geven.
Tot zover.
|