Dilemma

Sinds de verkiezingen in Irak zit ik met een dilemma. En Sargasso voedt dat nog een beetje. Is het niet zo, dat Bush nu eigenlijk gelijk begint te krijgen met zijn dominotheorie (als één tiran valt, vallen ze allemaal want democratie is besmettelijk)? Kijk eens in de regio: Saoedi-Arabie begint aarzelend met gemeenteraadsverkiezingen; Egypte lijkt ook voorzichtig wat democratischer te worden. En in Libanon stapt de regering op na volksprotest over de moord op Hariri. Syrie, dat waarschijnlijk achter die moord zit, trekt zijn leger terug. Geweldig toch!

Sargasso meent dat niet serieus (zeg ik er even bij). Maar ik beken: ik geef dan op dit weblogje wel lekker af op Bush, maar tegelijkertijd heb ik wel bewondering voor de Republikeinen: de strategie, de dadendrang, de doordachtheid van hun plannen, ook al vind ik ze van geen kanten deugen.

Vooral in de volksopstand in Libanon herken je een bepaalde handtekening. Die van de volksopstanden in de Ukraine (2004), de rozenrevolutie in Georgie (2003), de opstand in Servie tegen Milosevic (2000). Je denkt: er trekt echt een democratische beweging over de wereld, en Bush steunt ondersteunt die, strijder voor de vrije wereld als die is! De Ukrainse beweging Pora, de Georgische Kmara, en de servische oppositiebeweging Otpor worden inderdaad allemaal gefinancierd en anderszins gesteund door de Amerikaanse regering. Een inmiddels beproefd recept: organiseer een volksopstand, en val als Amerikaanse regering op het beslissende moment 'het volk' bij. Het regime valt en je democratische imago is weer bevestigd.
En, guess what: daar heeft de VS in één klap uitstekende connecties met landen waar bijvoorbeeld een oliepijplijn doorheen moet (Georgie, Ukraine), omdat de in en rond de kaspische zee gewonnen olie daar niet gerafineerd kan worden. Een bevriend bewind, en je economische belangen veilig gesteld: een sterk staaltje van empire building. Je kunt er boos over worden - maar knap is het wel.

Alleen die dominotheorie. Niet intrappen. Harstikke doorgestoken kaart.