A beautiful day

Vandaag is een mooie dag. Ja dat kun je zo zeggen, ook al is hij zelfs nog niet halverwege. Dat komt onder meer vanwege de volgende dingen:

Geduldig wachten op de lente. Vanmorgen was ik vroeg wakker, en kijk eens aan, het sneeuwde een beetje. Traag dwarrelden nog wat piepvlokjes naar beneden. Dus ik besloot een ochtendwandelingetje te maken. Hoewel het weerbericht vooral een grijze dag had voorspeld, kwam intussen zelfs de zon door. Ik liep naar het Griftpark. Over het algemeen gesproken vind ik het Griftpark echt wel lelijk ingericht (te rechttoe-rechtaan en te kaal), maar er zijn een paar plekjes waar je een beetje kunt dwalen: het Tijgerbosje en de Bloementuin.
Heerlijk om te weten dat daaronder weer groen wacht. Na acht maanden in de steenwoestijn Kamp Holland wacht ik nu geduldig op de lente. Zodat ik weer in de weer kan met plantjes op het balkon, poes nieuwsgierig toekijkend, en daarna mijn hangmat kan uitvouwen in de zon. Daar kan ik me nu al op verheugen.

En daarna deed ik de zaterdagkranten. Daarin:
Etalage voor goede ideeën. Een nieuw stuk van Pieter Hilhorst en Michiel Zonneveld in het kader van hun Etalage voor Goede Ideeën. Onder het motto: 'beter goed gejat dan slecht verzonnen' worden daar ideeën verzameld uit de publieke sector, die problemen oplossen of het leven veraangenamen. Typisch is dat even creatief met de regels moet worden omgegaan -zoals in het geval van een door verstandelijk gehandicapten bemensde supermarkt waardoor ouderen tenminste weer een winkel naast de deur hadden in plaats van op kilometers afstand.
Het voorbeeld dat in de Volkskrant van deze zaterdag stond (nog niet online), was het afhandelen van klachten, niet noodzakelijk door de juridische procedures, maar door luisteren, oplossingen proberen te vinden of te bemiddelen. Achter elke klacht schuilt een verhaal; en proberen een fatsoenlijke oplossing te vinden is veel bevredigender voor de betrokken partijen dan een simpel wel/niet honoreren. Je doet het verhaal en daarmee de burger zelf veel meer recht. Toch betekent het dat de normale termijnen voor het afhandelen van klachten vaak overschreden worden in de tijd die het duurt om een oplossing te vinden. De betrokkenen moeten dan dus afspreken een eventuele vertraging te accepteren.


Democratie betekent ruimte voor iedereen.

Democratie is meer dan hard schreeuwen. En in de Trouw een column van Hans Goslinga waar ik blij van word. Frits Abrahams is wat mij betreft de beste columnist van Nederland, maar Goslinga de beste politieke commentator. Deze week schreef hij - hoe kan het ook anders- over Wilders en de vrijheid van meningsuiting. Goslinga stelt de opsteling van PvdA en VVD aan de kaak, waarmee ik zelf ook al moeite heb: namelijk dat het recht op vrijheid van meningsuiting zeer vergaand wordt geïnterpreteerd, maar dat daarbij voorbij wordt gegaan aan het effect van krenken op de democratische cultuur. Hij haalt een artikel aan van Hoogleraar Antropologie Halleh Gorashi in CD Verkenningen -niet online want daar doet het CDA niet aan helaas-, die stelt dat een democratisch stelsel ook een democratische cultuur behoeft: ruimte voor eenieder om zich veilig en gerespecteerd te voelen en om eigen keuzes te maken. Democratie is meer dan meerderheid van stemmen en daarmee basta.
Goslinga ziet het zogenaamd 'verlicht Nationalisme' uit de Integratienota van de PvdA, maar ook de voorstellen tot uitbreiding van vrijheid van meningsuiting van Rutte, als verkiezingsretoriek.

Ik moet zeggen dat ik het daarmee eens ben. Beide partijen voelen zich bedreigd door de zetelwinst die Wilders nu boekt en komen tot standpunten die alleen bedoeld zijn om een bepaalde groep kiezers aan te spreken - maar niet om een goede en duurzame oplossingsrichting te formuleren voor álle groepen. En die verantwoordelijkheid mag je van grote (regerings-)partijen wel verwachten.


Kwaliteit zit niet in keurmerken. In het NRC tenslotte een column van Marc Chavannes, die nog eens teruggrijpt op een opvallend bericht begin deze week in de Volkskrant. Onderzoeker Stef Groenewoud toonde aan dat een keurmerk niets zegt over kwaliteit en die zelfs niet garandeert. Keurmerken toetsen vooral of systemen, processen en protocollen op orde zijn. ‘Dan heeft een instelling mappen vol procedures, maar de vraag is of het ook tussen de oren van de medewerkers zit. In veruit de meeste gevallen geloof ik daar niks van.’ Maar keurmerken zeggen he-le-maal niets over de uitkomsten van de zorg: over doorligwonden, over aandacht voor bewoners, over of mensen zich op hun gemak voelen. De keurmerken gaan namelijk alleen over of je je processen goed beschreven hebt. Ze kosten handenvol geld (zo'n 10.000 euro per jaar) en de consultants van de keurmerkenbureaus worden er in ieder geval erg rijk van.
De keurmerkencultus stamt uit midden jaren negentig, toen de overheid zo nodig moest verzakelijken en gerund moest worden als een bedrijf. Zelf heb ik het altijd gezien als een vluchtroute voor bedrijven en branches die geen zin hadden om na te denken over professionaliteit, liever niet op resultaten en klantentevredenheid wilden worden afgerekend, maar alleen op of zij hun eigen dossiers op orde hadden. Maar het uitvoerend werk is er niet mee gebaat: "Slecht werk kent vele vluchtroutes, goed werk wordt erdoor opgehouden", concludeert Chavannes. Zullen keurmerken net zo'n gebakken lucht blijken als bepaalde beleggingsproducten? Hoe het ook zei: het is tijd voor kwaliteitssystemen met meer nadruk op professionaliteit en ruimte voor de realiteit op de werkvloer. Ik ben benieuwd of daar nu eindelijk vraag naar komt.

Een dag voor 'slow'. En verder is zo'n zondag een dag voor een slow pace of life.



* 'A Book of Silence' ligt te wachten om straks gelezen te worden.


* Ik heb een recept voor bruschetta met linzen en feta gevonden dat ik straks even ga uitproberen alvorens het vrienden voor te zetten.

* Maar nu ga ik maar eens ontbijten met een glaasje vers geperst sinasappelsap.