Terugkeer.

Intussen ben ik weer teruggekeerd uit Uruzgan; deze keer voorgoed. Het zijn een paar beladen laatste dagen geweest. De dood van sergeant Mark Weijdt heeft de kerst in Kamp Holland behoorlijk gekleurd. We waren 'sip' zoals dat heet. Mark was een heel professionele militair die bewust koos voor zijn volgende missie in Uruzgan -hij was al twee keer eerder geweest. En ja, je weet als militair dat je kunt sneuvelen; je hoopt dat het jou niet overkomt, je stelt je ouders en vriendin gerust en je doet dagelijks je werk. Maar als het dan toch gebeurt, dan is dat simpelweg niet te bevatten. Het leven in Kamp Holland is altijd met het noodlot in de buurt.



Terugreizend via Kandahar, kwam ik in de volgende ramp ceremony terecht in een paar dagen tijd: deze keer van twee gesneuvelde Canadezen. Een ramp ceremony is de militaire ceremonie waarmee de gesneuvelde militair aan boord wordt gedragen van het vliegtuig dat hem naar huis zal brengen.

Later zal ik nog eens terugkijken op deze missie. Verhalen over mijn werkzaamheden kan ik helaas niet schrijven omdat daar simpelweg restricties op rusten als diplomaat. Een aantal geschreven stukken en columns blijven daarom ongepubliceerd. Maar een paar persoonlijke ervaringen zal ik hier wel kwijt kunnen.

Nu ben ik weer thuis, bezig met opruimen. Terwijl ik in Uruzgan zat, is ook één van mijn poezen overleden. En omdat de terugreis vanuit Uruzgan tenminste drie dagen duurt, ben ik er niet bij geweest, toen de dierenarts haar liet inslapen. Ik mis een vrolijke lieve huisgenoot van tien jaar - ik had niet gedacht dat het gemis zo groot zou zijn. De andere poes - haar zusje- ligt nu te slapen op een uit Afghanistan meegebrachte klein tapijtje.

Nee, het is niet van dezelfde orde als het sneuvelen van een militair, maar raakt wel een zelfde soort snaar.
Ik ruim mijn koffer uit en maak mijn huis schoon. Ik aai de kat die nog leeft. Ik kook, en zet bloemen neer.