Klieren of Klikken.

De Leidse hoogleraar Politicologie Henk te Velde schreef een tijdje geleden een boeiend boek over leidersschap in de nederlandse politiek: "Stijlen van leiderschap" geheten. Het is ook heel interessant om binnen D66 de stijl van leidersschap van Alexander Pechtold zich te zien ontwikkelen. Pechtold, de man die op zijn eigen portefeuille niets meer klaar krijgt, omdat de rest van het kabinet zo genoeg van hem heeft dat al zijn plannetjes direct worden afgeschoten.

Pechtold probeert het nu met proefballonnetjes, zoals stemrecht voor zesjarigen. Ook kan de kwajongen het niet laten om af en toe weer eens de Uruzgan-missie in twijfel te trekken. Dan moet hij weer door Jeepee cq Loeswies worden toegesproken dat dat niet kan als je nu eenmaal in een kabinet zit. Een echte discussie over Uruzgan wordt door dit soort fratsen steeds onmogelijk gemaakt. Maar dat doet er niet toe, als Pechtold zich maar profileert.

Heeft Alexander niets te doen, dan gaat hij aan de slag met zijn andere hobby: de omgangsvormen in het kabinet, waar hij vervolgens 'geschokt' op kan reageren. Een minister die zijn collega Verdonk een Kaa Uu Tee-wijf noemt: Pechtold is daarvan "geschrokken". Hij schrok al eerder van de visieloosheid van dit Kabinet, alsmede de vuile en vunzige manier van operen van zijn collega's.

Er zijn blijkbaar nog maar twee manieren over waarop D66 haar invloed in dit kabinet denkt te kunnen laten gelden. Klieren of klikken. Wat voor leidersschapsstijl zou Te Velde daarvan maken?