Thursday, December 30, 2004

Politicus van het jaar

Het AD heeft weer de verkiezing van de beste politicus van het jaar georganiseerd. Wouter Bos is wederom eerste geworden; Jan Marijnnissen staat op 5, Agnes Kant op 8 en Femke Halsema op 10.
Van Van Aarsen zijn favorietenstatus van enige tijd terug is niets meer over. Balkenende is nooit echt favoriet geweest, maar staat ook hoog in de top-tien van slechtste politici.

Top 25 beste politicus
1 Wouter Bos 1013 stemmen
2 Rita Verdonk 830
3 Geert Wilders 614
4 Jan Peter Balkenende 564
5 Jan Marijnissen 304
6 Ayaan Hirsi Ali 296
7 André Rouvoet 278
8 Agnes Kant 211
9 Jozias van Aartsen 205
10 Femke Halsema 152
11 Gerrit Zalm 147
12 Laurens Jan Brinkhorst 74
13 Bas van der Vlies 73
14 Joost Eerdmans 68
15 Henk Kamp 65
16 Laetitia Griffith 60
17 Boris Dittrich 34
18 Jeltje van Nieuwenhoven 32
19 Piet Hein Donner 29
20 Mark Rutte 26
21 Hilbrand Nawijn 24
22 Camiel Eurlings 23
23 Thom de Graaf 19
24 Lousewies van der Laan 19
25 Maxime Verhagen 19



dodentallen omhoog, beurskoersen ook.

De Volkskrant bericht dat de ramp in Azië de economie nauwelijks aantast. Vrijwel alle aandelenbeurzen in Azië stegen, groeiverwachtingen hoeven nauwelijks teruggeschroefd. De economie zal nauwelijks lijden onder de tsunami, maar de armen des te meer.

Cynisch? Helemaal niet. Het illustreert de mariginale positie van de armen. Ze hebben nauwelijks invloed op de consumentenbestedingen, dus de economie raakt niet in het slop. Ze zijn niet verzekerd, dus verzekeringsmaatschappijen lopen weinig risico's op grote claims. Men verwacht 136 miljoen dollar aan schadeclaims. Ter vergelijking: de orkanen die dit najaar de VS teisterden, leverden de herverzekeraars 28 miljard dollar aan claims op. En de belangrijkste toeristencentra zijn niet getroffen, of lagen in landen waar toerisme niet de belangrijkste sector is.
Laten we zeggen dat dit aantoont hoe relatief het belang van beurskoersen is.

Wednesday, December 29, 2004

bestellijst


Majestic Fountain.
Star Light Finale.
Moon Dancer.
Assortiment Special Edition No. 1
Happiness Wonderpot.
En drie vuurpijlen standaard.
Die laatste boezemen me nog het meest vertrouwen in. Er zijn kleine kinderen bij.

Tuesday, December 28, 2004

Links, rechts....(1)

Deze kerstvakantie ben ik me door het boek van Paul Kalma aan het worstelen, "Links, Rechts en de Vooruitgang". Het is nogal een kloek boek, bijna vierhonderd pagina's, vandaar dat er even tijd zit tussen de aankondiging en de eerste leesverslagjes. VerslagjeS want ik ga het in stukjes doen.

Het boek begint met een positionering, en valt vervolgens uiteen in drie delen: Waarden, Instituties en Cultuur. Kalma betoogt dat de links-rechts tegenstelling op zich nog niets van zijn relevantie heeft verloren. Maar hij vindt wel dat de sociaal-democraten in de jaren negentig hun beginselen ietwat verkwanseld hebben: "Beyond Left and Right", van Tony 'New Labour' Blair; Kok die zijn "ideologische veren afschudde". Daarmee boden ze de rechtse partijen de kans om het politieke initiatief naar zich toe te trekken. En nu zitten we, zeg maar, met de gebakken peren. Het is markt, markt, markt, wat de klok slaat. Daarnaast enorme aandacht voor veiligheid tegenover verwaarlozing van publieke voorzieningen.

Maar apart is dat hoe ik het hoofdstuk ook lees en herlees, ik alleen maar een negatief geformuleerde definitie kan vinden van sociaaldemocratie: de strijd tegen onze afhankelijkheid van economie en technologie en tegen de heerschappij van het geld over de mens en zijn leefomgeving (p. 15). Hoe zou je dat nu als een positief ideaal kunnen formuleren?

Kalma ziet een drietal uitdagingen voor de sociaaldemocratie. Ten eerste: koppelen van het streven naar een betere samenleving (in termen van welvaart, vrijheid en beschaving) aan een realistische visie op de mens en zijn omgang met de natuur. Links heeft zijn lesje geleerd: van het idealistische maar ook naieve mensbeeld waarin uitkeringsfraude niet paste is niet veel meer over.
Op de tweede plaats moet pluralisme een uitgangspunt worden van de samenleving: cultureel, politiek, economisch. Maar ook in macht: er moet altijd tegenmacht aanwezig zijn tegenover elke machtsconcentratie.
En op de derde plaats moet de sociaal-democratie ernaar (blijven) streven om economie en technologie in dienst te stellen van de menselijke waardigheid en de kwaliteit van het bestaan. Dat geeft ook richting in hoe we moeten omgaan met het milieu en met ontwikkelingen als biotechnologie.

Links, rechts (2): vrijheid, gelijkheid, solidariteit.

Wie zei daar dat alleen rechts waarden en normen had? Basiswaarden van de Sociaaldemocratie, Kalma onderscheidt er drie: vrijheid, gelijkheid en solidariteit.

Vrijheid.
Vrijheid, wat is dat eigenlijk? Dat klinkt als een 5 mei-spotje maar het is een belangrijke vraag. Onder invloed van de privatiseringsagenda van rechts wordt vrijheid de laatste tijd vooral opgevat als keuzevrijheid. De vrijheid, als het ware, om in de supermarkt te kunnen kiezen tussen vijfendertig soorten erwtensoep. Maar er is ook zoiets als de vrijheid om je leven vorm te geven zoals je zelf wilt, en daarmee de vrijheid om af te wijken. Er is de vrijheid zichzelf te ontplooien - daarvoor zijn voorzieningen nodig, zoals onderwijs. En daar kom je al aan een tweede onderscheid met rechts: dat beschouwt de overheid slechts als een onderdrukkend insituut. Terwijl de overheid door de voorzieningen die ze garandeert, natuurlijk ook vrijheid mogelijk maakt. En tenslotte is er natuurlijk het punt dat mensen nu eenmaal verschillende mate van kansen hebben: de ene heeft een beter uitgangspositie en dus meer keuzemogelijkheden. Dat is ebpaald geen rechts punt.

Kalma onderscheidt -in navolgingvan Isaiah Berlin- twee vrijheidsbegrippen: het recht om met rust gelaten te worden (negatieve vrijheid) en de mogelijkheid van mensen om hun leven zelf vorm te geven (positieve vrijheid). Een derde aspect dat Kalma van belang acht voor de sociaaldemocratie, is het besef dat vrijheid gebouwd wordt op onderlinge afhankelijkheid, wederkerigheid en gelijkwaardigheid als fundamenten van de samenleving. Hier wordt het spannend, want hier raakt Kalma aan een links begrip van gemeenschap. Jammer dat hij dat niet helemaal uitwerkt.

Gelijkheid.
In een van zijn eerste optredens als partijleider pleitte Wouter Bos voor het afschaffen van het klassieke gelijkheidsideaal. We hoeven niet allemaal dezelfde ziektekostenverzekerings-voorwaarden, dezelfde pensioenvoorwaarden enzovoort. Allemaal nivelleren, allemaal dezelfde grijze sovjet-brei. Mensen willen nu eenmaal kiezen, betoogde Bos. Oplettende lezertjes zien dat Bos sterk aansluit bij het consumentistische vrijheidsideaal, en daarmee bij het neo-liberalisme. Gelukkig biedt Kalma krachtig tegengas. Bos vecht de vorige oorlog uit, vindt Kalma. Juist de laatste jaren neemt de inkomensongelijkheid weer scherp toe, dus het de strijd tegen ongelijkheid is harder nodig dan ooit. En in tegenstelling tot wat Bos suggereert hoeft gelijkheid helemaal niet te leiden tot een grijze brei. Integendeel: maatschappelijke ongelijkheid remt mensen in het zich uitdrukken, in het ontwikkelen van veelvormigheid. Veelvormigheid is dus juist gebaat bij gelijke kansen tot ontwikkeling.

Wel moet het gelijkheidsideaal zich richten op hoofdlijnen in plaats van op details, vindt Kalma. Een zeker mate van economische ongelijkheid is onvermijdelijk. En natuurlijk, mensen hebben zelf verantwoordelijkheid voor de manier waarop ze hun kansen grijpen. Uitdagingen voor de sociaaldemocratie zijn om niet alleen gelijke kansen te scheppen aan het begin van de race (zoals toegang tot goed onderwijs) maar ook herverdeling te bepleiten, en accumulatie van rijkdom aan de top tegen te gaan. De baten en lasten van economische ontwikkeling moeten gelijk verdeeld worden. Tenslotte gaat Kalma nog even in op het boek "Respect" van Richard Sennett. Voorzieningen zijn grootschalig en bureaucratisch geworden. Bureaucratie en regels garanderen weliswaar dat iedereen gelijk behandeld wordt (daarvoor is de bureaucratie ooit uitgevonden), maar het betekent ook dat maatwerk niet meer mogelijk is. We moeten een organisatievorm vinden, betoogt Sennett, die de menselijke maat en de autonomie van clienten intact laat. Juist dan kunnen we bijvoorbeeld werklozen of arbeidsongeschikten ook beter aan een baan helpen, met behoud van zelfrespect.

Solidariteit.
Dit hoofdstuk lijkt Kalma het meeste moeite gekost te hebben. En hij komt dan ook niet tot een overtuigende aanzet voor een nieuwe benadering van solidariteit. In de begintijd van de sociaaldemocratie, schrijft hij, liepen beginselen en belangen niet ver uit elkaar. De Sociaaldemocratie kwam op voor de mensen die rechteloos waren en aan de onderkant van de samenleving verkeerden. Het ongebreidelde kapitalistisch systeem vormde in die tijd een bedreiging voor arbeidersklasse, maar ook voor de middenklasse. Dat is nu niet meer zo. Velen hebben belang bij de status quo. Solidariteit is niet dat we met elkaar hebben, omdat het ons sterk maakt in de strijd. Het is iets geworden dat wij verschuldigd zijn aan anderen. En het is niet meer vanzelfsprekend.

Maar het zomaar overboord gooien van het solidariteitsbeginsel is ook weer geen uitweg. Onder invloed van het Neoliberalisme heeft zich vooral in Groot-Britannie van Tony Blair maar ook hier een andere ontwikkeling voorgedaan, die zwaar bekritiseerd werd door Michel Young in zijn boek "The Rise of the Meritocracy". Labour zette zwaar in op onderwijs als middel om gelijke kansen te scheppen aan het begin van de race. Maar ze had geen oog voor de consequentie van de plaats in het eindklassement. Dat leidde tot een meritocratie. De mythe van de meritocratie is dat iedereen, ook degenen uit de lagere klassen, beoordeeld wordt naar verdienste en de plaats in de maatschappij bereikt die hem op grond daarvan toekomt. Wie slaagt, heeft zijn of haar succes aan zichzelf te danken en kan elke beloning opstrijken die hij maar wil -zie de topinkomens. Maar wie faalt, heeft het aan zichzelf te wijten, en is er slechter aan toe dan voorheen. Want hij is zelfs zijn zelfrespect kwijt. Daarmee vergrootte Labour de ongelijkheid in plaats van haar te verkleinen.

Hoe dan wel? Daar komt Kalma niet uit. Hij maakt weer een move richting links gemeenschapsideaal door te pleiten voor meer respect voor vrijwilligerswerk in aanvulling op professionele dienstverlening. Hij veegt het CDA de mantel uit omdat zij de neoliberalen volgt in haar streven naar "eichvrantwoor'keid" maar principes als rentmeesterschap, gerechtigheid en verzet tegen overcommercialisering verwaarloost. De normenenwaarden worden zo wel erg dun: het gaat dan alleen nog maar om je netjes gedragen op straat en je paspoort bij je hebben. Maar wat is dan het sociaaldemocratisch alternatief? Verder dan de banden aanhalen met maatschappelijke organisaties en ons bewust zijn van onze bevoorrechte positie komt Kalma nog niet.

Dt was het deel: waarden. Volgende keer: instituties. For the record: ik ben nu op één-derde.

aandelen in woorden

Al een tijdje volg ik Media Mammon, waar je aandelen in woorden kunt kopen en verkopen. Als je denkt dat iets erg veel in het nieuws gaat komen de komende dagen, koop je er aandelen in. De kunst is, om die weer op tijd kwijt te raken voordat het item uit het nieuws raakt. En dat gaat snel. De aandelen Earthquake, Sumatra, Wave, Sri Lanka en Thailand bijvoorbeeld lopen nu al snel terug. Terwijl het dodental nog steeds snel oploopt. Nu al 75.000.

toch nog vooruitgang


Blauwhelm helpt.

Je zou het niet zeggen in deze tijd van sombere voorspellingen, maar we boeken wel ergens vooruitgang. In het Financieele Dagblad een artikel van Jean-Marie Guéhenno, vice-secretaris-generaal van de UN waarin hij schrijft dat er steeds minder doden vallen bij politiek geweld. In 2003 waren dat er 23.000, in de jaren '90 waren dat er jaarlijks gemiddeld vijf keer zo veel. Terecht of niet, Guéhenno wijt dat voor een groot deel aan militaire vredesinterventies, die landen na een oorlog ervoor behoeden terug te glijden in conflict. Oost-Timor en Sierra Leone zijn voorbeelden van bijna afgeronde succesvolle missies; landen als El Salvador, Cambodja, Namibië gingen hen voor.

toch nog vooruitgang - 2

Het FD haalt nu trouwens ook eens uit naar het economisch eeuwig doemdenkende kabinet. In haar eindejaarsbijlage herhaalt ze nog eens de kritiek die al vaker werd uitgestort over Balkenende-II: draconische maatregelen eisen, wijzend op een economische ramp terwijl daar helemaal geen sprake van is. Balkenende placht te verwijzen naar de jaren tachtig, toen de werkloosheid opliep met 10.000 per maand, de huizenmarkt kelderde, en het overheidstekort huizenhoog opliep.

Dat is nu absoluut niet het geval, integendeel. De arbeidsdeelname is tussen 1993 en 2003 gestegen van 64 naar 74%. Ook bij ouderen trouwens: in 1993 werkte 29% van de mensen tussen de 55 en de 64 jaar, in 2003 45%. De werkeloosheid ligt voorlopig ruim beneden de half miljoen. De huizenmarkt blijft ondanks alle sombere voorspellingen stabiel. En intussen is ook wel doorgedrongen dat de gevreesde vergrijzing gewoon een golf is die in 2040 haar hoogtepunt bereikt, en daarna weer afneemt. Brinkhorst riep dat het afgelopen moest zijn met polderen, omdat we anders de concurrentie met China en India niet aankonden. Blijkt intussen ook wel weer mee te vallen: de Rotterdamse haven doet het alweer prima en Hoogovens is er dankzij de staalvraag uit China weer bovenop.


Kleurplaat voor kinderen (echt waar).

Beter zou het zijn, aldus het FD, als het Kabinet de boodschap uitdroeg dat Nederland altijd al een open en concurrerende economie is geweest en de concurrentie met het ons bekende mouwenopstropen prima aankan. Ik denk ook dat Nederland gebaat zou zijn met een lekker Clintoniaans optimisme. Zou Wouter Bos zoiets kunnen uitstralen?

Voorzet


Als ze nou toch bij John de Mol gaan zitten voor al die extra miljoenen, kunnen ze ook wel gaan betalen voor die politie-inzet. En zelf het opknappen van hun stadions gaan bekostigen. Dat gezeur over het publiek belang van voetbal moet nu maar eens afgelopen zijn.

Zuiderburen

Leeskamer maakt zich zorgen over de manier waarop de media bijdragen tot de salonfähigkeit van het Vlaams Belang (zie ook Vlaams Behang). " Als Stevaert voorstelt de partij in het vervolg VB te noemen komt er prompt een badinerend commentaar (Zeg niet Steve maar Robert). Als Verhofstadt de gouwleider een fascist noemt, wordt hij prompt terechtgewezen (Zeg niet zomaar fascist tegen Dewinter). Niet de Bruinen zijn verdachte manipulators, maar de anderen ", schrijft Leeskamer. En: "Sinds de kale cabarettier zijn entree maakte in de Nederlandse politiek mag je gewoon niet meer hoffelijk, verzoeningsgezind zijn. De Vlaamse Bruine Partij zag de trend helemaal zitten en riep zichzelf uit tot slachtoffer van de politiek correcten. Je moet ontevreden zijn, chicaneren, schelden, onbeleefd zijn, de ander als vijand beschouwen. En dat alles onder het mom van vrije meningsuiting. Hebben we in de nabije toekomst nog het recht om een fatsoenlijk mens te zijn?"

Het is wel eigenaardig, zo'n trend in de media. We zagen dat al eerder in de Nederlandse media, bijvoorbeeld na de moord op Fortuijn. Natuurlijk, er moet geïnformeerd worden. Maar nadat de media eerst overmatig kritisch waren geweest over Fortuijn, sloegen ze na de moord over de kop in het creëren van een hype. Want "dit leeft onder het volk". Ik vind het niet erg als media zo nu en dan eens partij kiezen - in een commentaar. Maar ik zou ook graag zien dat men de achterliggende processen analyseerde. Hoe VB (en bij ons Wilders) communiceert -bijvoorbeeld zichzelf graag als slachtoffer neerzet. Hoe mensen zich daar graag mee identificeren. Hoeveel wantrouwen er bestaat tegenover de overheid en de politiek. Hoe dat gekomen is. Hoe je dat beter zou kunnen kanaliseren. Ik kan me voorstellen dat Leeskamer zich zorgen maakt.

Monday, December 27, 2004

Milieu is uit, Natuur is in.


Milieu is uit...

Greenpeace ziet aanhang slinken, kopt de Volkskrant. Binnen twee jaar is de milieuorganisatie ruim 12 procent van haar leden kwijtgeraakt, namelijk 86.000 mensen. Eind vorige maand waren er nog 612 duizend donateurs. Ook Natuurmonumenten boekte verlies, maar zij verloor in twee jaar ongeveer 5 procent aan leden. Alleen WWF won de afgelopen twee jaar: 50.000 donateurs.

Het 'rebellenclub-imago' van Greenpeace werkt tegen de organisatie, denkt de Volkskrant. Vooral het feit dat Greenpeace zich tegen de oorlog in Irak verzette, heeft haar veel donateurs gekost. Natuurmonumenten zelf geeft de recessie als verklaring voor haar ledenverlies.

De factor die het WWF juist doet stijgen, is de aaibaarheidsfactor van haar acties. Milieu is uit -voor het geval we het nog niet wisten. Natuur is in. Vooral als je er op safari kunt.

Milieu is uit, Natuur is in (2)


...Natuur is in.

Eco eco eco!
Nog geen twee jaar geleden buitelden bedrijven over elkaar heen om hun producten aan te prijzen als "eco", al was de associatie met milieu soms ver te zoeken. Maar nu is men dat etiket liever kwijt dan rijk. En dat is niet alleen het geval in Nederland, waar milieuactivist Volkert van de Graaf Pim Fortuijn vermoordde.

calvinistisch
Deels heeft het wellicht te maken met de calvinistische uitstraling van de milieubeweging: je mocht niet vliegen, je moest je glas in de glasbak gooien en je papier in de papierbak, en je moest biologisch eten. Mag niet, moet wel, milieu was niet echt leuk. Een weinig aantrekkelijke boodschap.
Maar ook heeft de milieubeweging haar hand overspeeld, bijvoorbeeld door acties als die over het afzinken van het boorplatform de Brent Spar. Het bleek een pyrrhusoverwinning voor de milieubeweging. Nadat Shell uit arren moede toch maar de Brent Spar had laten demonteren, bleek dat afzinken alsnog de minst milieu-onvriendelijke oplossing zou zijn geweest. De milieubeweging verloor haar geloofwaardigheid.

Inhoudelijk onderuitgehaald
Daarnaast wordt de milieubeweging ook inhoudelijk aangevallen. De Deense statisticus Lomborg schreef een boek, The Sceptical Environmentalist waarin hij het idee onderuit haalde dat de kwaliteit van het milieu achteruit ging. Er is veel discussie over de houdbaarheid van zijn stellingen, maar algemeen genomen wint de overtuiging aan kracht dat er in de geschiedenis van de aarde wel vaker ecologische rampen hebben plaatsgevonden, maar dat de natuur zich toch steeds weer wist te herstellen.
Bedrijven hadden bovendien baat bij het ontkennen van het broeikaseffect en ondersteunden die kritische stroming dan ook met raad en daad. Zo zette de olieindustrie Bush onder druk om Kyoto vooral niet te ratificeren.

En wij zijn veranderd.
En dan over onszelf. Wat waren we optimistisch, toen internet nog alle wereldproblemen leek te kunnen oplossen. De wereld leek bijna af. Alleen het milieu moest nog even schoon en de armoede in de Derde Wereld even opgelost. Maar dat was een fluitje van een cent. Tot 9/11 en de ineenstorting van de beurs. De stemming sloeg om: hoe hadden we het kunnen missen, het multiculturele drama, het terrorisme? Hoe hebben we kunnen denken dat het alleen maar beter zou gaan? Van de weeromstuit vervallen we in het tegendeel. Omdat we al genoeg aan ons hoofd hebben, gaan plaatjes van olifantjes er beter in dan van gifvaten. Milieu is een luxe, ontwikkelingssamenwerking ook. En actie? Blerk!

Safari.
De boodschap van WWF slaat beter aan. Mooie en indrukwekkende beesten verdienen bescherming, zeker als we er nog een keer met de kleinkinderen op safari willen - en dat willen we. En geen sombere verhalen over klimaatverandering en de strijd tegen de industrie, nee hoor! Walvissen redden is leuk en hartstikke makkelijk!
Het glossy Happinez bezingt met Irene von Lippe de spiritualiteit van de woeste Afrikaanse natuur. Elitair? Zeker. De natuur als een soort gebruiksvoorwerp? Ook. Maar foto's van smeltende gletsjers werken niet meer. Voorlopig is het de enige manier waarop nog iets teweeg te brengen valt.
Ook bij hulporganisaties in de ontwikkelingssamenwerking zie je die trend. Het wordt steeds moeilijker om fondsen te werven, maar wat wel werkt is als je mensen die geld storten de gelegenheid geeft direct contact te hebben met 'hun' projectje. Stort je geld voor een ziekenhuisje? Dan kun je direct op internet zien hoe het ermee staat. Tamelijk erg is de trend van de goede-doelen-reizen. Je kunt bijvoorbeeld een reis boeken naar Nicaragua. Daar ga je dan twee weken helpen huizen te bouwen voor de plaatselijke bevolking. Dat die plaatselijke bevolking het zelf in drie dagen doet....vertellen ze er niet bij.
Do Good, Feel Good- liefdadigheid.

Intussen


...heeft Joesjenko de verkiezingen gewonnen. Met 95% van de stemmen geteld, heeft hij met 53% tegen 43% voor Janoekovitsj een niet meer in te halen voorsprong. Voor reacties: kijk op Orange Ukraine, Foreign Notes of Tulip Girl.

The day after


(foto AP/NRC)
Je wordt wakker en het dodental blijkt al te zijn opgelopen tot 12.000 of zelfs 15.000.
Ik had een stukje willen schrijven over alle soorten kerstreizigers die je in een trein zo al kunt tegenkomen. Maar nu toch maar niet.

Sunday, December 26, 2004

Lijstjes

De achterpagina van het NRC deed deze kerst ook aan lijstjes: mensen mochten alle lijstjes aanleveren die ze maar wilden, als het maar niet de tien beste .... van 2004 was. Dat resulteert in ruim dertig gepubliceerde lijstjes als "Tien kleine vreugden van een oude vrouw" ("Zaterdagavond tussen de schone lakens kruipen na je partner met Rummikub te hebben laten winnen". En: "Do's en don'ts van een veertiger" ("wel: trekken door Australië; niet: liftend met een rugzak"). Of "Waarom trouwen" ("om mijn vriendinnen voor te zijn"). Of "Twaalf dingen om nooit meer te doen in een relatie" ("voorstellen iets leuks te doen met al onze kinderen").

De leukste wil ik jullie niet onthouden. Hedwig Negger leverde een lijstje aan, getiteld: "Tien gewenste uitvindingen":
1. De Fröhlichvrije nieuwszender. Verlos ons van de radiobellers.
2. Het Nuancepookje. Hiermee wordt schakelen van oppervlakkigheid naar diepgang wel heel eenvoudig.
3. De Onthokjesmachine: verwijdert kunstmatige scheidslijnen in tien seconden.
4. Een tv met Balkenendesensor: schakelt automatisch het geluid uit als de premier in beeld komt.
5. De Kakelcentrifuge: slingert loze woorden en holle frasen uit elk gesprek.
6. De Emotieloze Zondag. Alleen doordachte uitspraken zijn toegestaan.
7. De Relitrafo. Zet vermeende religieuze twistpunten om in humane grondbeginselen.
8. Verkeerslichten met regendetector: fietsers en voetgangers krijgen bij stortbuien langer groen.
9. De Hoffelijkheidsgenerator: maakt ook u tot een geduldig en vriendelijk mens.
10. De Linkse Kerk: dan bestaat die tenminste echt.

Kindje Jezus voor 4e keer gestolen; Maria hufterproof.



Katholiek Nederland bericht over vandalisme aan de kerststal van de Scouting te Nistelrode. Na drie jaar van vernielingen aan hun kerststal hadden ze het kindje Jezus dit jaar met ijzerdraad aan zijn kribbe vastgebonden. Maar wéér verdween het beeld uit de stal in het centrum van het dorp.
Maria, Jozef en de andere beelden staan er nog. Die zijn dan ook 'hufterproof' bijna een meter diep in de grond verankerd. Scouting-voorzitter Jurgen van der Heijden is bang dat als het kindje Jezus niet teruggebracht wordt dat tot een klein trauma zou kunnen leiden. "We hebben moeders met huilende kinderen aan de lijn gehad, die niet begrijpen waar het kindje is."
Zegt-ie toch gewoon dat kindje vandaag naar de creche is? Snappen ze best!

Friday, December 24, 2004

zojuist...

... de jaarlijkse afdelingsprullenbakpropjesgooiwedstrijden gehad. Maar niet hoog geeindigd. Hey, ik werk hier pas!

Heee

het land mag dan wel niet geregeerd worden, maar er komt nog wel een mevrouw stofzuigen hier!
Dag stofzuigmevrouw.

Do they know it's christmass time at all.

Ik zit op mijn werk. Ja, geen dagen meer dus ik moest wel. Ik had het nog nooit gedaan, de dag voor kerst werken. Maar 't is een hele ervaring. Er zijn hier nog andere mensen ook! Er ratelt ergens zelfs een printer. Alhoewel, op de zesde verdieping van 'tmiensteerie is het licht gewoon helemaal uit. Hee, weten jullie wel dat het land nauwelijks bestuurd wordt vandaag?
Gelukkig zijn wij noodhulpspecialisten voor 't geval van rampen 24 uur per dag bereikbaar.

Buiten beroemd maar binnen een sul.

Vandaag een stukje in het NRC over het succes van JeePee. Voordat het Europees voorzittersschap van start ging, dacht iedereen dat Jeepee daar zou gaan schitteren, en dat dat zou gaan afstralen op zijn binnenlands imago. Dat eerste is gebeurd. Hij heeft immers de kwestie Turkije goed afgehandeld, en ook nog Neelie naar binnen gepraat. Lof alom, voor het Nederlands voorzitterschap.
Maar dat tweede lukt maar niet. Het buitenlandse succes straalt niet op hem af. Daar heeft Jack de Vries, Balkenendes spindoctor toch even niet goed nagedacht. Een groot deel van de Nederlandse bevolking vindt het helemaal geen goed idee om Turkije binnen te halen. Wilders vindt het een mooi punt om campagne op te voeren. Daar komt Balkenende nog in een lastig pakket.
En hoe goed hij ook de buitenlandse diplomatie beheerst, binnenlands wassie even niet aanwezig na de moord op Van Gogh. Kans laten lopen. Jack de Vries moet zijn huiswerk even over doen.

Thursday, December 23, 2004

Onstuimig Onstuimig Onstuimig Onstuimig

Ik vind het toch altijd zo fijn als Philip Freriks op het Journaal zegt dat het onstuimig weer gaat worden. Niet alleen omdat het zo'n mooi woord is, onstuimig. Maar omdat je dan 's avonds lekker knus in je bed ligt en buiten de wind zo onstuimig rond je dakkapelletje hoort razen. Mmmmm!
En als het dan de volgende ochtend nog zo waait, denk ik: precies wat Philip zei. Onstuimig! Ja 't blijft Onstuimig weer vandaag!

Er hoort nu ook een plaatje bij!



En een website!

Hoera!


Smack the Pony! (n3, 20.00u)

Wednesday, December 22, 2004

Je bent een rund als je wilders een zetel gunt

Onder dat motto ontleedt Verbal Jam in een uitstekend postje de tactieken van Wilders. Toetreding van Turkije en criminaliteit in één adem noemen. Zondebokdenken. Zich afzetten tegen de gevestigde politieke elite - wat makkelijk is als je zelf nog niet in een kabinet je handen vuil hebt gemaakt.
Lezen dus. Volgende vraag: wat ertegen te doen?

somber plaatje voor 2005.

Van Teletekst:
"De nettolonen gaan volgend jaar omlaag. Dat blijkt uit de berekeningen van LogicaCMG, dat de salarisgegevens verwerkt van 1,3 miljoen mensen. Oorzaak zijn de veranderingen in de loonheffing, de pensioenpremies, de sociale premies en de ziektekostenpremies.

Mensen die een brutosalaris hebben van 1750 euro, houden netto 4,12 Euro minder over. Wie 2500 euro verdient gaat er 14,15 euro op achteruit. Boven de 4300 euro gaat het netto-inkomen omhoog.

Bovenop het netto salarisverlies komt nog dat allerlei onontkoombare uitgaven omhoog gaan. Zo zal een gemiddeld gezin 150 euro meer kwijt zijn aan energie."

Voor ambtenaren (iedereen in overheidsdienst) komt daar nog bij dat het kabinet-Balkenende de ambtenarensalarissen voor 2004 en 2005 op de nullijn heeft gezet.

Overigens vecht het CDA heel hard voor de laagste inkomens hoor. Gister heeft CDA-kamerlid Verburg voor bejaarden met enkel AOW een toeslag van maar liefst 36 euro (3 euro per maand) in de wacht gesleept.

Maar verder toch nog een fijne kerst gewenst!

Tuesday, December 21, 2004

Balkie

Gister klaagden in Nova meneer en mevrouw Van Gogh, de ouders van Theo, over het gebrek aan belangstelling vanuit het kabinet. Ze hadden wel een telegram van Beatrix gekregen. Maar Balkenende - want daar ging het vooral over- had niets van zich laten horen. Wel het suikerfeest bezoeken, allemaal moskeeen afgaan en bij de uitgebrande school in Uden een klein jongetje geruststellen, maar de zoon van van Gogh moest het zonder de opbeurende woorden van Balkenende doen. Die vergelijking tussen het moslimjongetje en Liewe van Gogh maakte de klacht extra scherp.

Vanmorgen mengde de Amsterdamse wethouder Aboutaleb zich ook in de discussie. Híj vond het weer niet kies dat Balkenende niet naar de herriebijeenkomst op de Dam was gekomen. Of zich uberhaupt in Amsterdam had vertoond.

We moeten concluderen dat er maar een was die wel naar tevredenheid van zowel pa en ma Van Gogh als Aboutaleb heeft gefunctioneerd. Dat was minister Verdonk. Ze belde met meneer en mevrouw Van Gogh, en sprak ook op de herriebijeenkomst. Je kunt veel van haar zeggen, maar Verdonk heeft een goed gevoel voor PR.

Monday, December 20, 2004

Sunday, December 19, 2004

Benjamin Barber


(Citizenship, door Rafael Lopez)

Gister heb ik dusdanig gebeest dat ik vandaag eigenlijk alleen maar yoghurt en appelmoes kan eten. Dat komt goed uit, want nu hoef ik dus niet te koken. En heb ik alle tijd om de zaterdagkranten uit te pluizen.

In het NRC een interview met Benjamin Barber. Die van Jihad vs McWorld (boek/artikel). Ik heb het interview wel vier keer gelezen, en vind het fascinerend. Op de eerste plaats omdat hij de situatie in Nederland na de moord op Van Gogh in perspectief zet. "Het recht op vrije meningsuiting is essentieel en moet beschermd worden", zegt hij. "Maar een democratie heeft meer waarden. Het recht van migranten om niet blootgesteld te worden aan hate speech is een ander recht. De moorden op Fortuijn en Van Gogh waren gewelddadige en afschuwleijke antwoorden op mensen die het woord op een gewelddadige manier gebruikten. Ze hadden het recht dat te doen, en dat recht moet worden beschermd, maar ze gebruikten taal die in zeker zin bedoeld was om boze antwoorden op te roepen".

Veiligheid versus vrijheid.
Die veiligheid, waarover nu zo veel te doen is, is relatief, zegt Barber. Veiligheid gaat namelijk ten koste van vrijheid, en niet iedereen realiseert zich dat. Je kunt ook weigeren die prijs te betalen, en op een andere manier met onveiligheid omgaan. "Kijk naar Israël", zegt Barber, "Nergens hebben mensen meer reden om bang te zijn dan in Israël. Maar ze gaan bewust naar het café en nemen de bus, omdat ze niet willen dat angst hun leven beheerst."

Burgerschap.
Het is een illusie dat sterk leiderschap nodig is om angst te bestrijden, aldus Barber: "Het gaat om burgerschap, de democratische vorm van leiderschap van onderaf. Natuurlijk zijn er leiders nodig die zeggen, laten we kalm blijven, maar er zijn ook burgers nodig die dat tegen elkaar en hun leiders zeggen". Als burgers in paniek raken en leiders zoeken die hen veiligheid beloven door muren op te bouwen en vrijheid in te perken, krijg je populistische leiders, 'sterke mannen'.

Vrijheid en gemeenschap.
Vrijheid is uiteindelijk een maatschappelijk concept. De hooggeprezen vrijheid van de consument is eigenlijk maar beperkt. Je kunt kiezen welk merk tandpasta je wilt, of welke kleur auto. Barber: "Maar de belangrijkste keuzes die ons leven beïnvloeden, zijn maatschappelijke keuzes. (...) Het individu als consument denkt alleen aan zijn eigen belangen, het individu als burger denkt aan zijn behoeften in relatie tot andere mensen. Die zoekt naar wat gemeenschappelijk is, naar de res publica." Het is niet zo dat de burger zijn individualiteit inruilt voor de gemeenschap. Deelnemen in politiek debat, bezig zijn met het vormgeven van de gemeenschap, dat is echt de manier waarop de vrijheid van het individu gestalte krijgt. Vrijheid is dus onlosmakelijk verbonden met burgerschap.

Links begrip van gemeenschap.
Facsinerend, vind ik dit interview, omdat er een veel actiever concept van gemeenschap uit spreekt dan het conservatief-liberale begrip van een waardengemeenschap, een geheel van mensen die dezelfde normen en waarden delen. Dat komt toch ietwat benauwend op me over. Hier wordt gesproken van een gemeenschap waar vrijheid is en ruimte voor individualiteit, maar ook voortdurend debat en afweging van belangen. Een mooi gemeenschapsbegrip voor links. Want links loopt een beetje achter op gebied van gemeenschapsdenken.

Waarom het Jozias niet gaat lukken.



In Trouw gister een stuk van Marcel ten Hooven over de VVD, die zetel na zetel verliest aan Geert Wilders. Overigens verliest de LPF ook zetel na zetel aan Geert Wilders, maar dat is een beetje een pot nat.

Nog maar twee jaar geleden was de VVD met de PvdA verwikkeld in een strijd wie de grootste zou worden. Nu is de VVD nog maar half zo groot als de PvdA. Ten Hooven wijt dat deels aan het snel teruglopend vertrouwen in politieke partijen in het algemeen, en in de (politieke) elite in het bijzonder. "Wilders voedt heel gewiekst het wantrouwen jegens de gevestigde macht, waartoe ook een oude en traditionele partij als de VVD behoort. Zelfs zijn zorgen om zijn eigen veiligheid wist hij politiek uit te buiten. In kamervragen beschuldigde hij het kabinet van onvoldoende bescherming en zelfs van geniepige belemmering van zijn pogingen een nieuwe politieke beweging te organiseren. Zo riep hij twijfel op aan het vermogen van de overheid om de democratie weerbaar te houden tegen gewelddadige krachten", schrijft Ten Hooven. En daar gedijt Wilders op.

Ten Hooven: "(Wilders) voldoet in tal van opzichten aan de beschrijving die de politicoloog André Krouwel geeft van een succesvolle populistische politicus. Dat is een 'buitenstaander' die zegt aan de kant van het volk te staan, een eenzame strijder tegen een afstandelijke overheid die het contact met 'de gewone burgers' kwijt is. Voor de tv is hij met z'n rake oneliners een dankbaar onderwerp, zeker als hij zich van de grauwe middelmaat onderscheidt met een opvallend uiterlijk en een niet-alledaagse auto. " Zo werpt hij zich op als krachtig leider, die zijn autoriteit ontleent aan de suggestie dat hij 'de wil van het volk' verwoordt: "ik zeg wat jullie denken". Vaak is dat overigens eerder een kwestie van: "jullie denken wat ik zeg", zoals bestuurskundige Paul 't Hart treffend opmerkt in zijn samen met Ten Hooven geschreven boek "Op zoek naar leiderschap".

Maar ach die Jozias. Van de beraden, ontspannen politicus die van Aartsen eerst was, is niet veel meer over. De opruiende taal die hij bezigt om bij Wilders in de pas te blijven, staat hem niet. En dat hij hardop heeft moeten roepen politiek leider te worden van de VVD - en vervolgens door het congres daarop werd teruggefloten- heeft hem ook geen goed gedaan. Wie van zichzelf moet zeggen dat hij leider is, is het al niet.

Spelletjes met het kopieerapparaat


Tijdens de kerstborrel ook weer hele rare verhalen gehoord over onze Britse collega- ambtenaren. Britten hebben, zoals we weten, achter hun stiff upper lip een veel dirtier mind dan wij. Na Britse kerstborrels kwamen daar op de EHBO afdelingen verdacht veel ambtenaren binnen met glassplinters in hun achterste. Hadden ze rare spelletjes gedaan met het kopieerapparaat en waren ze door de glasplaat gezakt.

Maar alleen de Britse hoor!!

Kamer wil ambtenaren horen



Betuwelijn: veel te duur, onnodig, en uniek landschapsschoon vernietigd. (Foto Bas de Meijer)

Een van de aanbevelingen van de Commissie Duivesteijn, die de politieke besluitvorming onderzocht rondom grote projecten als de Betuwelijn en de HSL, was dat de Kamer in een vroeg stadium betrokken zou kunnen worden bij het ontwerpen van zo'n project. Dan zou ze minder de neiging hebben om later nog aanvullende eisen te stellen, zoals extra tunnels enzo.

Waarschijnlijk zitten er nog andere reden achter deze aanbeveling. De hele Kamer heeft maar iets van 300 medewerkers - op de Haagse ministeries lopen er 20.000 rond. Geen wonder dat het parlement een continue informatieachterstand heeft. Met name voor de oppositie is dat het geval: een minister is wel eens geneigd om zijn eigen fractie informeel van meer informatie te voorzien. Parlementsleden zijn dan ook zwaar afhankelijk van informatie die lobbyisten van industrie, maatschappelijke organisaties en actiegroepen aanleveren. Die natuurlijk ook altijd gekleurd is. Er is dan ook wel eens voor gepleit om kamerleden veel meer ondersteuning te geven. Of om de Kamer te laten 'briefen' door ambtenaren, zodat achterliggende beleidsinformatie en beleidsoverwegingen beschikbaar komt aan alle parlementariers.

Duivesteijn pleit niet alleen voor betere informatievoorziening, maar ook voor betrokkenheid van de Kamer bij de vormgeving van beleid. Zalm reageerde gister, in zijn hoedanigheid van vicepremier, op Duivesteijn's voorstel. Hij wil maar op drie momenten bemoeienis van de Kamer: bij het goedkeuren van het voornemen van een project, bij het goedkeuren van de concrete plannen, en bij controle op de uitvoering.
Zalm wil natuurlijk geen pottekijkers. Als reden noemt hij dat ministers maar naar de kamer geroepen zouden kunnen worden omdat hun ambtenaren in het begin nog wel eens van mening kunnen verschillen over wenselijkheid van een project en alternatieven bij de uitvoering. Dat zou verwarring creëren, die ministers dan weer zouden moeten komen herstellen.

Stel je voor dat ambtenaren vinden dat de minister uit politieke overwegingen of om budgettaire redenen niet de meest optimale uitvoering kiest. Dan wil de minister die informatie niet naar de Kamer hebben. Juist bij de Betuwelijn bleek dat ministers cruciale informatie achterhielden. Vooral Netelenbos was daar een ster in.

Ik vind het jammer, dat Zalm zo reageert. Juist als cruciale informatie (via de ambtenaren) wel beschikbaar is, kun je het daar als parlement over hebben. Dan kun je dus een goede afweging maken. Nu blijkt de Betuwelijn vooral een speeltje van lobbyisten geweest te zijn. Dat tien miljard heeft gekost.

Friday, December 17, 2004

En ik maar denken...

... dat mijn katten domme schrokkoppen zijn.

Kikker

Ik heb al eens een heel hoop rare beestjes ontworpen en rond laten lopen in een virtuele wereld -ze zijn nu allemaal dood (opgegeten door andere virtuele beestjes). En een reeks republiekjes ontworpen, die bij gebrek aan regeringsactiviteiten (door mij dus) waarschijnlijk ook al allemaal tot chaos vervallen zijn. Maar hier is een nieuwe kans. Ik heb zojuist mijn virtuele racekikker ontworpen. En ik beloof mezelf deze keer: ik maak er maar één! Heus!
(Via Rian)

andere baan, andere afdeling...

...andere gang, dat is een wereld van verschil. Hier heeft iedereen een cdspelertje op de kamer. Ik hoor af en toe drie kerstliedjes door elkaar heen. Sommige ook life.
Om nog maar te zwijgen van de andere interacties over de gang. Ik ga hier nog heel lang blijven geloof ik want het bevalt me hier wel! Alleen planten water geven, dat kunnen ze nog niet zo goed.

paspoort alstublieft

Ja dat ga je vanaf 1 januari horen! Dan gaat namelijk de identificatieplicht in. Wat decennia lang met een beroep op de Tweede Wereldoorlog is tegengehouden, is nu - na nine eleven- vrijwel zonder slag of stoot doorgedreven. Algemene identificatieplicht. Sinds een paar dagen wijst de overheid erop dat iedereen boven de 13 jaar zijn of haar paspoort op zak dient te hebben en op vraag van elke politieagent dient te tonen. Anders riskeer je 50 euro boete (onder de 18 slechts 25 euro).

Ik ga hem geheid kwijtraken. Of straks wordt-ie gejat en gaat een ex-yugoslavische mafiacrimineel opeens als Brechtje Paardekooper door het leven. Dat kan, hoor. Weet die veel dat het een meisjesnaam is, zo'n ex-yugoslavische mafiacrimineel?



Ipse dixit is nu een actie begonnen: gelijk oversteken. Een politieagent in uniform moet zich namelijk op verzoek kunnen identificeren; een agent in burger moet dat ongevraagd doen.
Nee, tegen de wet zal het niet helpen. Maar wellicht wel tegen misbruik van de wet.

Turkijke is nu in ieder geval al zodanig deel van de EU

...dat iedereen in Europa nu weet dat "evet" ja betekent.

Thursday, December 16, 2004

Wilders ook weer terug

Ziezo. Dus kunnen we het nu weer over andere dingen hebben.

Update: hij heeft trouwens een nieuwe stoel gekregen in de Kamer. Tussen de PvdA-ers. Misschien kunnen die hem af en toe een zetje in de goede richting geven. Figuurlijk dan. Zou het trouwens ook niet veiliger zijn als hij zijn Mozart-kapsel afschoor? Of hoort een kapsel onder de vrijheid van meningsuiting, en mag ik dat absoluut niet suggereren?

Wednesday, December 15, 2004

betuwelijn

Was dus een zootje, de besluitvorming rond de Betuwelijn. De Commissie-Duivesteijn kwam vandaag met haar rapport. Netelenbos heeft de kamer onjuist, onvolledig en eenzijdig geinformeerd, Jorritsma is onvolledig geweest (lees: heeft onwelgevallige zaken achtergehouden) maar de Kamer had zelf ook boter op het hoofd. De drie grote partijen -PvdA, VVD en CDA- hadden nu eenmaal besloten dat die lijn er moest komen, en wilden gewoon niet kritisch zijn. Die vergissing kostte wel tien miljard euro.

Die bijlage over Bernhard...

....heb ik dus opgefrommeld en in het treinprullebakje gegooid. Staan vanmorgen verdorie wéér de kranten er vol van. Ben ik nou a-historisch, dat het me geen bal interesseert? En dat ik toch het idee heb dattie hier en daar de zaak toch ietsje mooier voorstelt dan het was? En dat ik het gek vind dat mensen weer van oooh en aaah gaan over die man?

ding ding doe je ding ring

Na de oranje, gele, roze, groene, blauwe, geknoopte en anderszins armbandjes voor goede doelen heeft de viva ook een idee gekregen. De doe-je-ding-ring. De wat? Nou dat is een ring die je voor 7,50 kunt bestellen (vanaf zaterdag) en die vergezeld komt van een kleine opdracht. Zoals: "geef drie mensen een welgemeend compliment", of "meld je aan als donor bij de bloedbank".
"Uit een onderzoek onder Viva-lezeressen bleek dat ze graag iets voor de maatschappij willen betekenen. Daarbij hebben ze niet de ambitie," aldus de Viva,"om de wereld te verbeteren maar willen ze hun eigen omgeving wel leefbaarder maken."
En zelfs daarin moet de zelfbewuste jonge vrouw nog even voorgekauwd worden wat ze dan precies moet doen, blijkbaar.

Tuesday, December 14, 2004

Wouter (2)


Wouter al typend aan zijn weblog (ofzo)

De kwestie van de grondwetswijziging in verband met de gekozen burgemeester, en de aantijging dat Wouter Bos daarbij de interne democratie in zijn partij zou hebben genegeerd, zeurt wat door (zie eerdere posting Deconstituwatte). Op zijn website en in het Parool reageert Wouter op een column van Bart Tromp waarin deze hem verweet zijn verkiezingsbelofte te verbreken. De PvdA was immers voor een door de gemeenteraad gekozen burgemeester, had dat bevestigd in een partijreferendum - en nu pleitte Wouter voor een grondwetswijziging die de weg vrij maakte voor een rechtstreeks gekozen burgemeester?
Wouter antwoordde dat de PvdA-fractie nog steeds tegen de voorstellen van Thom de Graaf zou stemmen, maar dat deze grondwetswijziging ook nodig was voor de door-de-raad gekozen burgemeester. Wel bleef raadselachtig waarom hij de fractie met dreigementen (om op te stappen als partijleider) ervan moest weerhouden tegen de grondwetswijziging te stemmen.
Tromp antwoordde onlangs weer in het Parool. Maar hij heeft wel veel woorden nodig. Oordeel zelf.

Monday, December 13, 2004

Wouter



In de Volkskrant vandaag een kritisch stuk over Wouter Bos. Waarin overigens ook Klaas de Vries uitgebreid aan het woord komt. Op zich niets nieuws in het stuk: ook in de VN verscheen eerder al een kritisch stuk, met dezelfde klachten.
Bos luistert wel naar de mensen maar hij zet dat niet om in visie, hij doet er niets mee.
Hij heeft daarnaast zo'n duidelijk mandaat gekregen van PvdA-ers en van de kiezers dat hij zich niet erg gebonden voelt om verantwoording af te leggen. De PvdA is een soort politieke one man show geworden.
En last but not least: hij neemt geen stelling, zeker niet in belangrijke kwesties als integratie. Dat legt hem overigens electoraal gezien geen windeieren.

Maar binnen de partij is het momenteel even niet gemakkelijk. Er zijn geen mensen die in de schaduw kunnen staan van Bos, en dat baart zorgen. De PvdA ontwikkelt wel degelijk nieuwe denkbeelden - maar Bos draagt ze blijkbaar niet echt uit of ze zijn nog niet voldoende overtuigend. Kritiek klinkt tenslotte vanuit de hoek van dynosaurussen als Paul Kalma en Bart Tromp. Zij verdedigen de sociaaldemocratie en de verzorgingsstaat. Ze zetten daarnaast vraagtekens bij de verpersoonlijking van de politiek en het daarbij horend populisme. Maar ze vinden niet echt een breed gehoor.

De partij is heeft al een aantal jaar geleden de weg ingezet naar een kiesvereniging: een kleine partijtop die de koers en de poppetjes bepaalt; de leden vooral als stem- en campagnevee. Dat begint nu op te breken. Wat betekent het nog om lid te zijn van de PvdA? Is het meer dan lid zijn van de Wouter Bos-fanclub? Leuk dat we zo'n partijreferendum hebben gehouden rond het lijsttrekkersschap, zegt Klaas de Vries, maar we hadden er een nieuw democratisch terugkoppelingsmodel aan vast moeten koppelen. Altijd verstandig commentaar, die man. Ik ben echt benieuwd of de PvdA die vernieuwingsslag ook kan en gaat maken.

Sunday, December 12, 2004

Hee

Beetje vroeg hoor maar eh doen jullie eigenlijk aan goede voornemens? Of aan terugkijken naar dit jaar en bedenken wat je volgend jaar wil gaan doen?
Mijn mooiste moment van dit jaar was geloof ik in de trein tussen Warschau en Krakau. De week ervoor hadden we het manuscript van ons boek ingeleverd bij de uitgever. We hadden er een jaar aan gewerkt, en ook nog wat kamervragen voor doorstaan. Hoewel we lang hadden getwijfeld, waren mede-redacteur Thomas en ik het er over eens toen we alle wel vijf keer geredigeerde stukken bij elkaar zagen. Het was een leuk en goed boek geworden. Dus ik kon lekker op vakantie naar Polen. Het enige dat nog niet af was, was het voorwoord van onze grote roerganger Femke H. die een beetje over haar deadline heen was. Grote roergangers mogen dat hè. Maar de volgende dag zat het in de mail. Alles in orde.
En dan zo door een poolse zomeravond rijden.

Interview Ian Buruma

Leeskamer wijst op een interview met Ian Buruma in de Standaard. Hij is niet onder de indruk van het niveau van het debat in Nederland, zeker niet op de televisie. Het gaat volgens Buruma niet over godslastering, of hoe onbeschoft je mag discussieren. "Het werkelijke probleem is dat er een internationale, revolutionaire beweging is die alle zwakke plekken in Europa zal proberen uit te buiten door er rekruten te winnen en de mensen te terroriseren. In dit geval wilde die beweging niet zozeer Theo van Gogh treffen, maar Ayaan Hirsi Ali - dié wilde ze monddood maken." Buruma stelt verder dat hier meer aan de hand is dan een integratieprobleem. Hij stelt dat Europa wordt in feite gebruikt als een strijdtoneel voor een gevecht dat in de Arabische wereld is losgebrand: tussen religieuze regimes en gefaalde seculiere regimes. Juist waar het interessant begint te worden houdt het interview op. Buruma werkt de these uit in een essay voor de New Yorker.

hardleers

Bij tijd en wijlen word ik onder het opgeschrikt door een doffe plof. Dat is de poes die op de vensterbank in slaap is gevallen. De vensterbank is iets te smal -of de poes iets te dik zeg maar. Zodat ze er langzaam vanaf glijdt. Tot ze op de grond valt dus. Dat heeft ze nu al een stuk of tien keer gedaan. Maar ervan leren? Nee hoor.

zwembroek?



De Amerikaanse verkiezingen gingen helemaal niet over normenenwaarden, zegt Left2Right. Ze gingen over mannelijkheid. De Republikeinen zijn erin geslaagd om Kerry neer te zetten als een franse poedel, als een sissie, een intellectueel en daarom een existentiele twijfelaar (flip-flopper). Een foto van Kerry die in een gebloemde zwembroek ging windsurfen deed het hem. De Republikeinen zetten er een walsmuziekje onder en het werd een succesvolle hate-ad.
De existentiele vraag achter de Amerikaanse verkiezingen: wil je een Man zijn met een Gebloemde Zwembroek? Of een Man op Cowboylaarzen?



"Beveiliging als statussymbool" - Donner

In het NRC van gister vertelt Bart Jan Spruyt, directeur van de Edmund Burke Stichting, dat hij er door BZK op is gewezen dat het doen van publieke uitspraken van Wilders zijn eigen veiligheid gevaar zou lopen. Hij koos daarom voor een laag profiel in de media, en heeft daar nu spijt van. Koren op de molen van Wilders, die kamervragen stelde over zijn eigen veiligheid.
Zowel Halsema als Marijnissen vragen consequent om aandacht voor de situatie van Wilders en Hirsi Ali. Op zich prima. Maar wat nu ontstaat, is een soort beveiligings-democratie. Donner had het over 'beveiliging als statussymbol - wat hem door Wilders zeer kwalijk is genomen. Maar toch denk ik dat hij daar een belangrijk gevaar signaleert. Het feit dat mensen beveiligd moeten worden om hun democratische rechten uit te oefenen, of als parlementarier te functioneren, is een probleem voor de democratie. Maar minstens even gevaarlijk is het verschijnsel dat onevenredig veel aandacht uitgaat naar die standpunten, die tot beveiliging moeten leiden. Nog even, en je telt niet meer mee als je als politicus niet beveiligd wordt want dan ben je bijkbaar niet grensverleggend of stevig genoeg bezig. Juist door de nadruk op stevige standpunten, die met geweld of bedreiging worden beantwoord, dreigt een polarisering. Het was toch al 'soft' om een genuanceerd standpunt of doorwrochte betoog te houden, maar dat zal alleen maar erger worden.
Dat is waarom ik wil dat politici weer gewoon aan het werk gaan en niet teveel ophef maken over beveiliging. Maar ik denk niet dat ze dat doen. Volgens mij denken ze: "Laten we in hemelsnaam die Wilders niet aan- of afvallen, want horen we opeens bij die vermaledijde Oude Politiek en dan zijn we dead meat."

manifest

Dick Pels schrijft tegenwoordig alleen nog maar in de vorm van manifesten. Met een aantal medestanders, waaronder hoogleraar Paul de Beer en hoofdredacteur van de Helling Jelle van der Meer schreef hij nu het Waterlandmanifest, waarvan gister een verkorte versie verscheen in de Volkskrant. Het stuk grijpt onder meer terug op het vrijzinnig Links-liberalisme van Femke Halsema.

De ene lezer zal zeggen dat Links wel erg naar rechts opschuift. De andere lezer zal zeggen dat Links de enige stroming is die echt is opgewassen tegen de uitdagingen die globalisering, immigratie, marktwerking en dergelijke ons stellen. Kernpunt is dat keuzevrijheid van het individu voorop staat - maar wel onder voorwaarde van gelijkheid van keuzevrijheid. Het individu is daarvoor ook afhankelijk van de gemeenschap. Daarvan is niet iedereen zich bewust, gezien hufterigheid en graaigedrag dat velen ergert. Links moet een eigen visie op gemeenschap uitwerken, die ruimte laat voor vrijheid maar ook voor burgerschap. Het concept van 'lichte gemeenschappen' kan daar van nut zijn.
Twee andere onderwerpen komen in het manifest aan de orde: immigratie en integratie, en economie. Om met het laatste te beginnen: sinds de Derde Weg (tegenwoordig al de Vierde geloof ik) heeft Links het kapitalisme omarmd. Maar de Waterlanders pleiten voor twee voor hen typerend linkse invullingen daarvan. Ze pleiten voor socialiseren van kapitaalbezit (winstdeling of aandelenbezit door werknemers) en houden een pleidooi voor het 'zachte', op vertrouwen en overleg gebaseerde Europese ondernemersmodel, dat het onderspit dreigt te delven tegen het Angelsaksische model. (Voor een toelichting, zie bijvoorbeeld een discussie over auteursrechten).
Voor wat betreft integratie hebben de auteurs een soort 'voor-je-eigen-bestwil-strengheid. Immigranten moeten als autonoom individu kunnen leven in Nederland, en zijn er zelf verantwoordelijk voor dat ze de vaarigheden hebben die daarvoor nodig zijn. Daaronder valt ook kennis van de rechtsstaat. Maar de moord op Van Gogh door een geïntegreerde godsdienstfanaticus onderstreept juist het faillite van de harde culturalistische eis tot assimilatie. Maatschappelijke codes zijn veranderbaar - ook door migranten. Er moet respect bestaan voor dubbele, hybride identiteiten die voortkomen uit het leven tussen (of in) twee culturen. En tenslotte moet worden geijverd voor een personalistische, liberale en Europese Islam.

Leuke ingangen. Er moet nog heel wat worden uitgewerkt - die lichte gemeenschappen bijvoorbeeld, en ook de visie op integratie zal nog wel een paar slagen moeten maken. Maar elk stapje is er een. Wat ik leuk vind aan het manifest, is de nadruk op individuele ontwikkeling. Want als je in een tijd van globalisering je concurrentiepositie wilt vasthouden, zijn kennis en ideeën je grootste asset. En daarvoor is diversiteit van cultuur nodig, en de mogelijkheid voor mensen om zich te ontwikkelen. Daarom ben ik wel voor zo'n verlicht individualisme.

Friday, December 10, 2004

grijs

's Morgens laat licht, 's middags vroeg weer donker en tussendoor vooral grijs.
Daar krijg je toch een curieus humeur van.

Kofi is weer OK

De VS steunen Kofi Annan weer. Nadat senator Coleman (Republikeins, inderdaad) vorig seizoen de jacht op Annan geopend had vanwege vermeende corruptie van Annan's zoon bij het Olie-voor-Voedselprogramma in Irak, spreekt de regering Bush nu opeens haar vertrouwen weer uit in Annan. Terwijl Coleman tien dagen geleden geleden nog op hoge toon zijn vertrek eiste.

Het kwaad is natuurlijk al geschied. Annan heeft nu een imagoprobleem. Overigens was niet het VN-secretariaat maar de Veiligheidsraad verantwoordelijk voor het Oil-for-Food programme. Dat heeft jarenlange corruptie van zowat iedereen die erbij betrokken was, niet gezien of willen zien. Coleman speculeert dat Saddam van het oliegeld dat hij toch binnekreeg, wapens heeft kunnen kopen, en dat de VS dus nu worden dwarsgezeten met door de VN bekostigde wapens. Dat valt natuurlijk goed in de VS.

Maar de reden dat Kofi nu opeens weer OK is, is waarschijnlijk een andere. Al een tijd is een commissie, de cie-Panyarachun/Scowcroft bezig om een oplossing te vinden voor twee problemen die de VN teisteren: het feit dat de Veiligheidsraad niet erg representatief is samengesteld (Engeland en Frankrijk een vaste zetel, maar China, India en Brazilië niet). En het probleem dat het door de Veiligheidsraad erkende 'recht op zelfverdediging' niet meer past bij deze tijd van terrorisme. Het onlangs verschenen voorstel van de commissie is een 'recht op preventief ingrijpen', te sanctioneren door een representatiever samengestelde Veiligheidsraad.

Het recht op preventief ingrijpen, door de VN te sanctioneren, zal de VS als muziek in de oren klinken. Hadden ze dat in Irak maar gehad! Ik vraag me af, maar ik zie natuurlijk overal samenzweringen: was de aanklacht van Coleman tegen Annan een drukmiddel, om met een voor de VS gunstig voorstel te komen?

kommunikaatsie weetjewel

Met het boek "Links, Rechts en de Vooruitgang" van Paul Kalma ben ik nog maar net begonnen, dus een samenvatting daarvan laat nog even op zich wachten. Maar in het kader van de Strategie-Ontwikkeling Van Links wel een leuke site gevonden. Hoe kijken ze in de VS aan tegen de te voeren linkse agenda nu de boel zo verrechtst is? En vooral: hoe te communiceren? Want hoe je het ook wendt of keert, daar is rechts heel goed in. Begint al op school. Over slavernij bijvoorbeeld. Of over sexuele voorlichting- maar niet heus.

Thursday, December 09, 2004

Ha, Wilders


Laten we het ook eens over Wilders hebben. Want daar hebben we het op dit weblog helemaal nog niet over gehad! Wel over Hirsi Ali , en over het feit dat ze toch niet echt op vakantie is.
Komma Punt Log stelt dat Wilders onderduikt omdat het met zijn partij niet zo wil lukken, nu Bart-Jan Spruijt zich weer heeft teruggetrokken. Hij gaat nu de underdog spelen. Beproefde tactiek!
Wilders riep dat de AIVD potentiele medestanders schrik aanjoeg. Hij werd weersproken door minister Donner: of hij maar even man en paard wou noemen dan? Het bleef stil. Wilders riep dat hij geen andere zetel kreeg in de Kamer op een minder 'gevaarlijke' plaats (recht onder de publieke tribune). Hij werd weersproken door Kamervoorzitter Weisglas. "Als Wilders wil, heeft hij binnen een uur een andere plaats", zei Weisglas.

Jan Marijnissen vertelt vandaag in de Volkskrant dat de SP -in navolging van Femke Halsema- elke vergadering begint met aandacht te vragen voor de situatie van Wilders en Hirsi Ali.
Maar het begint langzamerhand een beetje ergerlijk te worden, dat democratisch genavelstaar. Het begint meer te lijken op een soort zelfverheerlijking. Wilders heeft daarin absoluut een grens overschreden. Beveiliging wordt door hem ingezet als statussymbool: het ultieme democratisch slachtofferschap. Dan was in feite Hirsi Ali eerlijker, want die zei nadrukkelijk dat het haar eigen vrije keus was om niet meer in het parlement te verschijnen. Ook al kun je stellen dat ze in haar situatie niet veel vrije keus meer over heeft.

Hoe netjes en heldhaftig ook van Marijnissen en Halsema, feit is dat de democratie zal moeten leven met permanente beveiliging. De aanslag op Van Gogh was weliswaar het werk van een eenling, maar wel een die deel uitmaakt van een beweging van velen die oproepen tot dezelfde soort acties. De democratie zal er, vrees ik, mee moeten leven. Ze doet er nu beter aan, om zich daarop in te stellen. En ze zou er ook goed aan doen om duidelijk te maken waarom democratie zo belangrijk is: door zich met verdubbelde ijver, scherper en doordachter dan ooit, te richten op datgene waar we ze voor gekozen hebben: debatten te voeren. Leiderschap te tonen.

Raadsel



Dat ze al slapend planten van de vesterbank duwt, is ergerlijk maar normaal. Maar waarom ze daarna hapjes aarde neemt? gesteld dat ze echt en heuswaar genoeg te eten krijgt?

Wednesday, December 08, 2004

Aanwinsten - 2


Star Trek Voyager Box 4 en nog wat dingen om aan te trekken.
Zoals jullie inmiddels wel begrepen hadden, is er een bonus verbonden aan een nieuwe plaatsing in het Miensterie. Die 's dus nu op.

kerstraamlichtjesversieringwedstrijd

Als je bij ons in de straat een beetje mee wilt tellen, dan moet je twee dingen doen. Een mooi bankje voor je huis zetten, liefst met wat plantjes ernaast. En vanaf daags na sinterklaas meedoen aan de jaarlijkse onofficiele kerstraamlichtjesversieringwedstrijd. Gelukkig maar dat onze straat niet zo voetbalminded is, want anders was ik ook niet ontkomen aan zomerse slierten oranje vlaggetjes.

De eerste trapjes-met-lichtjes staan er al. Die maken natuurlijk niet zoveel indruk maar zijn meer in het kader van 'meedoen is belangrijker dan winnen'. Vorige jaar had iemand twintig meter tuinslang aan zijn huis. Een groot verlicht rendier scoorde ook hoog. Kwantiteit gaat voor kwaliteit, geloof ik.

Ik probeer het een beetje subtieler aan te pakken. De eerste keer had ik Dick-Bruna kerstlichtjes. Die vond ik zelf de mooiste, maar ze gingen helaas kapot.
Ik heb ook wel eens futuristische blauwe knipperende lichtjes gehad - erg star trek, maar het viel niet zo in smaak. (Je krijgt ook feedback op je kerstraamlichtjesversiering).
De keer daarop had ik oranje sinasappeltjes. Die vonden ze wel leuk. Misschien omdat ze toch een beetje aan voetbal deden denken.
Vorig jaar had ik zo'n rij lampjes met 'merry christmas' aan de ene kant en 'happy new year' aan de andere. Die ik na kerst nog daadwerkelijk omgedraaid heb ook. Maar dat was nou weer niemand opgevallen.
Nu wil ik dit jaar eindelijk eens zo'n sliert lichtjes in de vorm van rendieren voor de slee van santa claus. Lijkt me fantastisch.

Tuesday, December 07, 2004

IJsberen. En wij.


De ijsbeer haalt de volgende eeuw niet, kopt het NOS-journaal vrolijk. Door het smelten van de ijskap op de noordpool krijgt de ijsbeer steeds minder leefruimte. Hij kan het tempo waarin het ijs smelt gewoon niet bijhouden.
Omdat ijs zonlicht weerspiegelt, maar grond en water veel minder, neemt de noordpool namelijk steeds meer zonnewarmte op. En hoe meer ijs smelt, hoe sneller de noordpool weer opwarmt. Een soort vicieuze cirkel die steeds sneller gaat. Dat zeggen ruim 250 wetenschappers in het rapport "Als de Noordpool warmer wordt".



Kijk daar lig ik toch beswel een beetje wakker van. Het gaat verdomd snel allemaal: je ziet de klimaatveranderingen in de tijd van een generatie gebeuren. Tegelijk is tmiljeu politiek gezien hartstikke uit. En die kloteboesj wil maar niet meewerken aan terugdringen van CO2 en dat soort dingen. Hij doet trouwens wel wat anders. Hij treft vast voorbereidingen om klimaatvluchtelingen buiten de deur te houden. Heel cynisch.



Maar die ijsberen. Da's ook lullig. Da's echt lullig.

Monday, December 06, 2004

Occidentalisme (1) – de Westerse Stad


(WTC: Foto Spencer Platt/Getty Images/ NRC)

Het boek 'Occidentalisme' van Ian Buruma en Avishai Margalit bevat vijf essays over, zoals de ondertitel luidt, het westen in de ogen van zijn vijanden. Buruma heeft een prachtige, ingetogen en bezonnen schrijfstijl en de vertaling van Ankie Klootwijk laat die geheel intact.
Het eerste essay gaat over de (haat tegen de) Westerse stad. Het begint -hoe kan het ook anders, met het beeld van de twee vliegtuigen die zich in het WTC boren. Dit target was natuurlijk zeer bewust gekozen. Het was een doelbewuste massamoord waarin een oude mythe was verwerkt, schrijft Buruma: de mythe van de vernietiging van de zondige stad. Altijd wanneer mensen grote steden hebben gebouwd, zijn ze achtervolgd door de vrees voor wraak: door God, King Kong, Godzilla of de barbaren aan de poorten van de stad (p. 20).


Gozilla.
Maar van waar die haat tegen- en angst voor de stad? Die is overigens niet typerend voor sommige moslimfundamentalisten: ook in de Romantiek speelde het, in het Chinees Communisme met zijn verheerlijking van het platteland, bij de Nazis met hun strijd tegen verdorvenheid van jazz en Amerikaanse cultuur. In de stad lijkt alles te koop -sexualiteit voorop. In de ogen van haar vijanden is de stad daarmee een volstrekt gecorrumpeerde gemeenschap. Maar hoe komt het dan dat het beeld van de corrupte stad ook nog zo verbonden is met het Westen? Waarschijnlijk, zegt Buruma, omdat de eerste critici van de stad voornamelijk westerlingen waren: T.S. Eliot, Wagner, Herder, Fichter, Nietsche.

Buruma ontrafelt stukje voor stukje wat het nu eigenlijk is dat het leven in de stad in de ogen van haar tegenstanders zo zielloos maakt. Op de eerste plaats ontmoetten in een stad verschillende geloven en culturen elkaar om handel te drijven. Dat betekende dat er een manier van omgaan, een etiquette, een sociale orde moest worden gevonden die het godsdienstige, het cultuur-eigene overschreed. De Beurs in elke grote stad is daar een voorbeeld van. Tegelijkertijd schiep juist dat aspect vrijheid: vrijheid om te ontsnappen aan de soms knellende normen van het platteland.

Buruma schetst de angst die dit oproept. Een thema dat in Oosterse films een tijdlang erg populair was, was dat van een jonge man die zijn dorp verlaat, vol ambitie of gedreven door de zucht naar de verlokkingen van de grote stad. Maar daar aangekomen vindt hij ongevoelige massa's, oplichters en zwendelaars die hem van zijn laatste spaarcenten beroven. Soms wordt hij vervolgens zelf lid van een bende, soms probeert hij op andere wijze te overleven. Maar bijna altijd verliest hij het uiteindelijk, uitgebuit door een bendeleider of iemand anders die hij dacht te kunnen vertrouwen. De angst om in de grote stad, letterlijk en figuurlijk de weg kwijt te raken (p. 32-33).

Tegelijkertijd speelt -al noemt Buruma het niet zo- het thema angst voor controleverlies een rol. De vrijheid in de stad biedt ruimte voor emancipatie. Die is op haar beurt belangrijk voor de bloei van de handel. Het Arab Human Development Report laat zien dat een bloeiende debatcultuur en cultureel leven enerzijds en vrouwenemancipatie anderzijds nu juist de factoren zijn voor economische ontwikkeling die de Arabische wereld missen. Deze twee factoren hangen samen met de ontwikkeling van de stad als handelsmetropool. Is het toevallig, dat in de meest recente kruistochten tegen de stad, van Mao, van Pol Pot en van de Taliban, een zogenaamde 'zuivering' van de orde en moord op intellectuelen hand in hand ging met het zwaar inperken van de rechten van vrouwen?

Het is misschien wel ironisch te noemen dat dit thema van het onschuldige en ethisch zuivere platteland momenteel even goed zichtbaar is in het Westen zelf. Bijvoorbeeld in de Verenigde Staten en de recente 'overwinnning' van het conservatief-christelijke zogenoemde 'Heartland' op de 'verdorven' (Linkse, intellectuele, cosmopolitische) steden aan de oostkust.

Occidentalisme (2): zij houden van pepsi-cola en wij houden van de dood.


Japanse Kamikazepiloot voor zijn vlucht.

In het tweede essay citeert Buruma een Japanse Kamikazepiloot: "We borrelden over van enthousiasme. Shinkai en ik zwoeren elkaar dat we de grootste schepen zouden doen zinken die we maar konden vinden. Ik dacht aan mijn leeftijd, negentien, en aan het gezegde: 'Sterven als mensen nog steeds je dood bewenen; sterven als je nog jong en fris bent; dat is waarlijk Bushido" (p. 62). Dit doet meteen denken aan de opmerking die een jonge jihadi maakte tegen een Britse journalist: "De Amerikanen zullen nooit winnen, want zij houden van Pepsi-cola en wij houden van de dood".


Elke Palestijnse zelfmoordterrorist/martelaar krijgt zijn eigen poster.

Met het citaat van de Japanse Kamikazepiloot geeft Buruma aan dat ook hier, bij de Saoedi-Arabische en Palestijnse zelfmoordcommando's, niets nieuws onder de zon is. Wij verbazen ons er vaak over dat de zelfmoord-terroristen vaak goed opgeleidde jongeren zijn - maar dat waren de Kamikaze-piloten ook. Het waren vaak de beste studenten van hun jaar. Mensen die zich gewapend hadden tegen oorlogspropaganda, schrijft Buruma, die maar al te goed wisten, dat hun zelfopoffering militair gezien nutteloos was. Wat zij wilden, was Japan in moreel opzicht redden.

Hun opofferende zelfmoord was bovendien allesbehalve een Japanse traditie. Net zo min als de Islam een doodscultus kent, zo merkt Buruma op. Nee, hun dood was onderdeel van een -overigens ook weer uit het Westen geïmporteerde- Nietschiaanse romantiek. Een romantiek waarbij heldhaftigheid -culminerend in de martelaarsdood- werd gezien als tegengesteld aan het corrupte, decadente westen.

Dat het Westen zo corrupt en decadent was, kwam in hun ogen door het liberaal-democratische systeem. Voor een goede handel is rust en vrede nodig. Dat betekent dat mensen afleren te vechten, te strijden. Maar het democratisch systeem vergt daarbij ook nog eens dat belangentegenstelligen worden opgelost door middel van onderhandelingen en compromissen. Democratie leidt daarmee onvermijdelijk tot middelmatigheid. Dat in tegenstelling tot ouderwetse niet-gekozen Leiders, Zonnekoningen die grote bouwwerken deden verrijzen en Generaals die het land naar glorieuze overwinningen voerden.

Wij zelf denken er natuurlijk heel anders over: juist door marktwerking moet men zich steeds in competitie bewijzen en zich onderscheiden van anderen. Dat is toch een soort heldendom. Zeker, zegt Buruma, maar de meeste mensen leiden nu eenmaal een middelmatig leven. Daar is natuurlijk niets mis mee. Maar juist dit soort stromingen biedt mensen de mogelijkheid om zich deel te voelen van een glorieus collectief.

Het westen, concludeert Buruma, wordt als een vijand gezien, omdat de belofte van materieel comfort, individuele vrijheid en de waardigheid van het doorsnee leven alle utopische pretenties juist onbelangrijk maken (p. 75). Zet daar tegenover de heroiek van de strijd, van het streven naar hogere idealen en daarvoor te willen sterven - en dan heb je iets onweerstaanbaars.

En die Bush maar betogen dat hij 'democratie wil vestigen'. Als je Buruma moet geloven wordt dat dus niks.

Sunday, December 05, 2004

PvdA, afdeling New York



Shit zeg, wat zie ik nou? de PvdA heeft een afdeling New York! Zij wel! De enige buitenlandse afdeling van GroenLinks is de afdeling Brussel-Zuid. Daar win je ook de oorlog niet mee. Ze hebben in New York ook een mission statement (bij GroenLinks heeft bij mijn weten geen enkele afdeling een missiunsteetment! Verdorie wat lopen we toch weer achter):

"Het doel van de PvdA afdeling New York is om vanuit het unieke perspectief op de Amerikaanse samenleving ideeen aan te dragen die praktische waarde hebben voor de Nederlandse samenleving. Amerika wordt positief bekeken, en de voorbeelden zijn specifiek en sociaal."
Knap toch, onder Bush! Ze zijn trouwens ook heel actief:

"We hebben gisteren uitvoerig geproken over "Agenda 2005", onze plannen voor volgend jaar, en de amendeerbare congres-stukken "het beginselmanifest" en de "congresresolutie immigratie en integratie". Het was net geen nachtwerk maar het leek er aardig op. "

En dat allemaal vanuit the Big Apple. Nu weet ik weer waarom ik het liefst in een anarchistisch ambto-clubje zit.

Ayaan Hirsi Ali (2)


Ayaan Hirsi Ali in de Kamer

In de Volkskrant een stuk over de situatie van Ayaan Hirsi Ali die nu 33 dagen ondergedoken zit. Een aantal kranten namen de mening over van Remkes en Van Aartsen, dat dat Hirsi Ali's eigen keus was.
Hirsi Ali bevestigde dat min of meer in het geruchtmakende interview in het NRC, op 29 november. Op de vraag of gedwongen was ondergedoken antwoordde ze:,,Dat is niet waar. Ik word niet ergens tegen mijn eigen wil vastgehouden. De dreigingsanalyse die voor mij is gemaakt is hoog. Zolang dat zo blijft, is een aantal manieren van bescherming mogelijk. Ik kies op dit moment voor deze oplossing: helemaal afgeschermd. Zo kan ik me bezinnen, tot rust komen en een boek schrijven. Ik kan nú naar de Tweede Kamer, als ik wil. Maar dat gaat op een manier die voor mij zo onrustig is dat ik gekozen heb voor dit alternatief."

Met andere woorden: liever even wegblijven dan met een heel leger bodyguards en gepantserde auto's naar de Kamer. Jos Colignon tekende er in het NRC een cartoon over: Ayaan die in een ver land omringd door bodyguards aan het zwembad ligt en in een telefoon joelt: "O eh...Jozias? Het wordt wel een heel dik boek hoor!" Sindsdien is het stil. Op weblogs wordt hier en daar geklaagd over Hirsi Ali die wel erg lang met betaalde vakantie is.

Afshin Ellian, Cisca Dresselhuis, maar ook Volkskrant-hoofdredacteur Pieter Broertjes maken hiertegen bezwaar. In hoeverre heeft iemand die zo zeer onder extreme veiligheidsvoorzorgen moet leven, nog vrijheid van kiezen over? Vrije keus is niet een kwestie van of wel, of niet. Het is een kwestie van: hoveel heb je ervan? En Ayaan heeft er niet veel meer van. Ze wordt vrij heftig met de dood bedreigd. Dat Theo van Gogh is neergeschoten, ook als waarschuwing aan Ayaan moet haar als een mokerslag hebben getroffen.

Waarom blijft dat beeld van Hirsi Ali die geniet van een niet-verdiende vakantie dan zo hangen? Pieter Broertjes denkt dat de Nederlandse media eigenlijk niet goed weten wat ze met de situatie aanmoeten - een politica met een missie; en het geweld waarmee de hele situatie gepaard gaat: "Ellian en Hirsi Ali komen uit een cultuur waardoor zij deze vorm van geweld kennen. Wij niet." Maar inderdaad, zegt hij, we reageren als media niet alert.

Opzij heeft een tellertje lopen op haar website hoe lang Ayaan al ondergedoken zit. Femke Halsema kondigde een paar dagen na de moord aan dat ze elke dag de situatie van Hirsi Ali aan de kaak zou stellen. Ik vond dat toen een beetje pathetisch, maar ik kom daar nu van terug. Want laten we wel wezen: vakantie is het voor Hirsi Ali in ieder geval niet.

Saturday, December 04, 2004

de toekomst van kranten




Onlangs hield John Loyd de Machiavelli-lezing (29 november 2004). Hij stelde daarin de groeiende macht van de media ter discussie. Journalistieke techieken worden steeds meer gebruikt om te shockeren en provoceren, om een menig te promoten (zie FoxNews, zie Michael Moore). Voor de kijker ziet het allemaal hetzelfde uit. Die realiseert zich niet meteen dat niet meer de feiten niet eerst komen, maar opinies. Tegelijk nemen media in invloed toe. En juist de kranten die het hardst een eigen (ongenuanceerde) mening geven, zijn de enigen die hun oplage nog zien groeien (Independent, Telegraaf). Die ontwikkeling, de media als extreme opiniemaker, hebben we niet voorzien. Maar die stelt wel eisen aan hoe de media naar zichzelf kijken.

Media-macht heeft altijd twee kanten. De macht van het vrije woord, van de vrije mening, van feiten, van onafhankelijke bronnen van ideeën. Die is van cruciaal belang voor de democratie. Maar media vormen ook een macht op zich: macht om te overtuigen, te belonen, te straffen, te verstoren, te liegen en bedriegen, macht om fortuin te vergaren en smaak te verlagen. In onvrije samenlevingen wordt de eerste macht gevreesd. In vrije samenlevingen zou juist de laatste macht moeten worden onderzocht en bediscussieerd. Media stellen dat hun grootste belang voor burgers daarin ligt dat zij de macht ter verantwoording roepen. Maar media moeten, nu zij zelf zo'n machtige institutie geworden zijn, zelf ook ter verantwoording worden geroepen. Want macht corrumpeert.

Hij ziet de toekomst van kranten somber in. "Nieuws zal een andere vorm krijgen. Dat kun je al om je heen zien. Er komen 24-uurs nieuwskanalen. Als je geïnteresseerd bent in Oekraïne kun je een krant kopen, maar je kan ook op internet 'Ukraine' in Google tikken en dan krijg je meer informatie dan je in een dag kunt lezen. Inclusief materiaal uit de Oekraïne zelf, op weblogs, in het Engels door mensen in Kiev of Donetsk. Dat is zeer subjectief maar ook zeer opwindend. Het is fantastisch, vermoedelijk interessanter dan het materiaal van je eigen correspondent".

Hoe kunnen kranten op die ontwikkelingen inspelen? "Ik geloof wel dat kranten blijven bestaan, maar misschien niet in deze vorm. We zullen hoe dan ook moeten blijven vasthouden aan de zoektocht naar de waarheid als uitgangspunt. Misschien moet dat opnieuw verpakt worden. Uiteindelijk willen de mensen toch uitleg. Tegen het lezen van lange stukken is ook geen bezwaar."
Nee hoor. Drie zaterdagkranten vandaag. Gaat best.

aanwinsten

Jottem! Twee nieuwe aanwinsten trek ik gelijk aan. En welke van mijn vier andere nieuwe aanwinsten zal ik het eerste lezen? Blader blader.... Occidentalisme, van Ian Buruma en Avishai Margalit. Buruma was vorige week in Buitenhof. Een beminnelijk man. De eerste pagina's lezen als een trein. Over een dag of twee (morgen uit wandelen) de eerste boekbespreking.

Petten


High Flux Reactor, Petten. Eigendom van de EU.

Mag een overheid niet alleen het milieu maar ook de veiligheid van haar burgers willens en wetens in gevaar brengen, c.q gevaarlijke situaties willens en wetens laten voortbestaan in ruil voor een prestigieus goed verloop van het Europees Voorzitterschap?

Friday, December 03, 2004

Forenzenromantiek- 2


Charles Thomson, White Coffee Cups. Oil & acrylic on canvas.

Ik ben altijd ietsje te vroeg op het station. Vaak koop ik dan nog zo'n bekertje (dure) koffie. Dat doe ik altijd bij Arie, want Arie is niet alleen de snelste maar ook nog eens de allerbeleefdste en vriendelijkste koffieverkoper (trouwe bezoekers van spoor 5/7 weten waar ik het over heb).
In het begin vroeg ik om goeimorg'kaptsjieno'sjblief? Waarop Arie vroeg: "Een grote of een medium?" Ik wrong verbaasd mijn hoofd door het raampje om te kijken naar de opgestapelde bekertjes. Maar er was niks veranderd aan het bekertje dat vroeger 'klein' had geheten.
Dus tegenwoordig vraag ik gewoon om goeiemorg'klein'kaptsjieno'sjblief. Weet Arie precies wat ik bedoel, ("dekseltjederop?" "jagraag"), wenst me nog een prettige dag verder ("maak er wat van hè", zegt hij dan) en ik hem ook.

De trend is ingezet door Starbucks, een paar jaar terug, zo blijkt na enig speurwerk via Serendips en Language Log. Dave Barry bespreekt het verschijnsel in zijn column in de Miamy Herald:


"As you know, this trend began several years ago when Starbucks decided to call its cup sizes 'Tall'' (meaning ''not tall,'' or ''small''), ''Grande'' (meaning ''medium'') and ''Venti'' (meaning, for all we know, ''weasel snot''). Unfortunately, we consumers, like moron sheep, started actually USING these names. Why? If Starbucks decided to call its toilets ''AquaSwooshies,'' would we go along with THAT? Yes! Baaa!



But it's getting worse. Recently, at the Dallas-Fort Worth International Airport and Death March, Mister Language Person noticed that a Starbuck's competitor, Seattle's Best Coffee (which also uses ''Tall'' for small and ''Grande'' for medium) is calling ITS large cup size -- get ready -- ''Grande Supremo.'' Yes. And as Mister Language Person watched in horror, many customers -- seemingly intelligent, briefcase-toting adults -- actually used this term, as in, ''I'll take a Grande Supremo.''

Listen, people: You should never, ever have to utter the words ''Grande Supremo'' unless you are addressing a tribal warlord who is holding you captive and threatening to burn you at the stake. JUST SAY YOU WANT A LARGE COFFEE, PEOPLE. Because if we let the coffee people get away with this, they're not going to stop, and some day, just to get a lousy cup of coffee, you'll hear yourself saying, ''I'll have a Mega Grandissimaximo Giganto de Humongo-Rama-Lama-Ding-Dong decaf.'' And then you will ask for the key to the AquaSwooshie. And when THAT happens, people, the terrorists will have won".

Niet alleen een klein'kaptsjieno, ook een kleine friet (voel je je niet zo schuldig). Net zoals we tegenwoordig minimarsjes hebben en kleine makkelijke krantjes, dat heet tabloid. En zou Ola ooit met een klein ijsje voor tussendoor komen? Een Minimum Laait ?
Is dit trouwens iets Freudiaans ofzo, dat het niet klein mag zijn?

Bush = Stalin?


Bush, wachtend tot hij zijn speech zal beginnen in Halifax, Canada.

Bush is bezig met een charme-offensief (hij komt ook nog naar Europa). Alleen, de Afdeling Voorlichting van het Witte Huis heeft nog wat moeite om de boodschap goed over te brengen. Wat zouden ze nou willen zeggen met deze foto: 'Bush onder de Groten der Aarde die wel een oorlog wonnen'? Of 'Bush is gelijk aan Stalin'?